رمان رایگان

http://farzadshafiyi.blogfa.com 

دوستان فرزاد شفیعی کنارسری هستم از  م نجف آباد اصفهان. و این داستان کوتاه رو از پیج واقعی شهروزبراری صیقلانی کپی کردم. در ستون  چرکنویس های فراموش شده بود. خودم ک خیلی خوشم اومد ،اما  افسوس خوردم ، ک چرا چنین اثری رو در ستون چرکنویس گذاشته.  

پسرکی درون آیینه ی تَرَک خورده و مات ، خیره به من مبهوت ماند ، پس از مرگ پدر مرغ عشق درون قفس دیگر نخواند ، همین پسرک خیس و مغرور بود که به من پیشنهادی بی عقلانه داد، و من نیز سراسر احساس ، مجذوب طرز نگرشش بودم ، بی آنکه منطق را در نظر بگیرم چشم و گوش بسته پذیرفتم ، و او نیز همراهم آمده بود و با کمی فاصله در جایی از همان اطراف ، پنهانی ناظر بود و بی وقفه زیر گوشم میگفت: تردید نکن ، اسارت پرنده ی عاشق پیشه در قفس زنگارزده گناهی ست که به سرشت پاکمان نمی آید، و پیش برو، یک قدم جلو تر ، درب قفس را بگشا ، و بگذار آزاد شود ، آنگاه لکه ی سیاهی که بر پیکره ی زلال وجدانت سنگینی میکند محو خواهد شد . 

من یک قدم پیش از قفس ایستاده بودم و به اینکه این پردنه ی قفسی ، عادت دارد به بی کسی می اندیشیدم ، که او از چشمه ی باریک اثیری ام درون کالبدم حلول کرده و با صدای بیصدا نجوای خاموشی را در وجودم زمزمه میکرد، تکرار پشت تکرار ، او عاقبت مجابم کرد ، و تا به خودم آمدم دریافتم که کار از کارر گذشته و درب قفس باز ، قفس خالی ست .   

هنوز هم دقیق نمیدانم که کدامیک از ما درب را گشود تا پرنده ی آوازه خوان با رنگ زرد کعربایی پر هایش بگریزد . ، شاید خودم؟. شاید خودش، شاید خودمان !. 

هرچه باشد در نتیجه ی معادله توفیقی ندارد زیرا پرنده ی آوازه خوان تا وقتی که حبس در قفس بود زیبا بود ، کنارم بود ، زنده بودنش مستند بود، اما حال نمیدانم کجاست ، دانه دارد؟! آب چطور؟. نگرانم ؟ زیرا تنها آب چای خانه ی ما بود که عطشش را سیراب مینمود ، تنها دانه های مرغوب بقال سرکوچه ی بن بست مان بود که درونش شاهدانه قاطی داشت . از همه پر رنگ تر انکه پس از رفتن از قفس او تنهاترین است ، زیرا او با درون قفس تنها نبود ، و به خیالش یکی همچون خودش نیز بود که تمام رفتارهایش را مو به مو تقلید کند ، او ساعتها خیره به دوستی خیالی به تصویر خویشتن خویش در آیینه ی کوچک شکسته می ماند ، و از تصویر غمناکش غمگین تر میشد، از شادی او شادمان تر میشد، ولی اکنون او مانده و پهنه ی بی انتهای آسمانی برهوت . پرنده ی آوازه خوان با تصویرش در آیینه ی کوچک و شکسته ی پشت میله های قفس دوست بود ، اما به محض یافتن دریچه ای در چهار کنج قفس ، همه ی گذشته اش را فراموش کرد و به سوی آینده ی نامعلوم گریخت . او حتی لحظه ای را برای تصمیم گیری بین ماندن و رفتن تلف نکرد و در گستره ی بی ترحم آسمانی نیلگون پر گشوده و محو شد. او چه راحت دوستش را فراموش کرد، او چه راحت دل برید

من دوره ی شش ماهه ی ایمنی درمانی را برای درمان تومورهای مغزی قسمت آیینه ای دو نیم کره ی مغزم طی نمودم . 

من ساک کوچکم را برای سفری درمانی بسته ام ، عازم دیار غربتم ، از جبر وجود تومورهای خوش خیم مغزی ،ناچار تن به ایمنی درمانی داده ام تا بین بد و بدتر ، گزینه ی بهترینش را انتخاب کنم. خب پسرکی که ساکن آیینه ی خانه ی کلنگی با تصمیمم مخالف است، او اصولا با هرچه که سبب طول عمر شود ،سرِ ناسازگاری دارد . نمیدانم چرا ؟ من از کودکی وجودش را احساس کرده بودم اما انگشت شمار او را خارج از قاب آیینه دیده ام تاکنون . و تنها دفعاتی که او با کلام و رو در روی من حاضر به گفتگو گردیده. در عالم خلسه و یا فلج خواب بوده . او یکبار نیمه شب ، در عالم خواب مرا فرا خواند ، و سپیده دم بود که در مکانی مجهول در حاشیه ی سرزمین رویاهای انتزاعی ، و بروی مرز باریک بین خواب و بیداری 

یافتم ، او سمت سرزمین هوشیاری در حرکت بود که صدایش کردم، و او مکث نمود و به سمتش بازگشت ، مسافت ها زیر قدم هایمان کش و قوسدار میگشتند و هرچه بیشتر پیش میرفتیم دور تر و کمتر میرسیدیم ، و از اینرو ، در تونلی هاشورزده از تناقضات زمان و مکان در حوالی محله ای از جنس لطیف رویاهای صادقانه همدیگر را یافتم، و او رو در رویم ایستاد ، و این منه ، در من، همچون نیمه ای از یک من ، یک قدم جلوتر از رد پاهایم مقابلش ثابت قدم و پابرجا ایستاد ، و سراپا گوش شد ، که او گفت؛  

زمانی و مکانی نبود تا او را به بند بکشاند ، و او بشکل ذره ای از ذات مقدس حق تعالی در فرای کاینات و هفت طبقه آسمان در اوج بی مبداء و مقصد بود که بروی کره ی سنگی زمین در گوشه ی ناکجای منظومه ی راه شیری ، نطفه ای از عشق بر صحنه ی هستی جوانه زد ، و چند هفته ای بعد جوانه ی شکفته شده در باغچه ی کوچک زیستن ، رشد و نمو نمود تا به تعبییری ، مفهوم جنین گشت . و از ان لحظه نیرویی فرا طبیعی به اذن حق تعالی بر جنین چند هفته ای دمید و از دمش پاک و زلال ایزد منان ، ذره ای از روشنای مطلقش به صورت روح بر سرنوشت زمینی ان جنین پیوند داده شد، و بواسطه ی هفت هاله ی ناپیدا و نهان از جنس لطیف حریر های نقره فام بینشان پیوندی زمینی و فانی برقرار کرد تا زمان حیات زمینی ، هفت هاله ی نقره فام و حریری شکل مانع از سقوط جایگاه انسانیت وارم به سطح حیوانات زمینی بگردد، و از بدو زایش ، همواره با ما و کنارمان بمانند ، و پس از سست شدن اتصالات هاله وار با کالبد زمینی و جدایی کامل ، جسم را که از خاک همین خانه ی اجاره ایست ، باز به خاک برگردانند و روح ، که از لطف ایزد منان ،در جنین پیش از زادروزمان دمیده شده ، مجدد سوی او بازگردد، و بازگشت همه بسوی اوست . 

از حرفهای چرت و پرت و نامفهومش حوصله ام سر ریز شد و گفتم؛ ، منو توی عالم خواب ، از وسط تماشای یک رویای شیک ، فری که ادای معلم های دینی و اساتید الهیات رو برام در بیاری؟ خب که چی؟ 

او سرش را بالا اورد و نگاهش را از نگاهم ربود و شروع به کم رنگ شدن نمود و در اخرین لحظات با صدای بیصدای نجوای خاموش درونی به من ندا داد که : 

تو سی ساله ای و در عمر زمینی هنوز جوان، اما طی یکماه اخیر ، هاله های حریر وار مان یک به یک سست و متلاشی میشوند ، و تو در حال پیمودن سراشیبی مرگ میباشی ، بی شک جسم فانی و کالبد زمینی ات دچار نقص شدیدی ست و مبتلا به مرگ زود هنگامی شده است، گر میل به رسیدن به آرزوهایت را داری ، خودت را نجات و هاله های زندگانی جسمانیت به ت خویش را با درمان جسمت ، از فرو پاشی برهان

صدای قناری مرا از خوابی عجیب به بیداری کشاند،  

اما کدام قناری؟ 

کمی گذشت تا به خواب اشفته ام باور اورده و جدی گرفتمش. 

زیرا طی یکماه و بیست روز بطرز عجیبی بیست کیلوگرم لاغر شده بودم ، و چشمانم دچار دو بینی، عدم ثبات در تعادل و غش و تشنج های بی سابقه شده بودم. با لطف همسر رییس فروشگاهی که من مدیریتش را داشتم برای تشخیص دلیل ناخوش احوالی ام چکاو کامل، سی اسکن و ام ار ای دادم ،و وجود دو تومور مغزی در مرحله ی N8 آگاه شدم که N20 ,به مفهوم مرگ است.  

حال پروسه ی درمانی ام را تکمیل کرده و مراحل را یکی پس از دیگری پیموده ام، بتازگی سراغش رفتم ،و از رد پای طراوت و امیدواری در نگاهش شادمان شدم ، و آبی به سر و صورتش در تصویر قاب آیینه پاشیدم ، ولی نمیفهمم چرا بجای او، صورت خودم بود که خیس آب گشت. 

 دقیق همچون حادثه ی سالهای دور در کودکانه هایمان ، که یک عصر گرم تابستان ، از سر شیطنت سنگ بر تصویر پسرک تخص و شرور درون آیینه ی مات و سالم کوباندم ولی سر خودم بود خونین گشت و از همان روز آیینه نیز تَرَک برداشت . 

در اخرین قدم از پیمودن پروسه ی طولانی ایمنی درمانی ، به دو تزریق سرنوشت ساز نیاز داشتم که گران تر از گران بود برای بهای زندگانی 

  ، تزریق های چندین میلیونی 

به تعبییری تنها راه حل گریز از شیمی درمانی . و انتخاب بهترین ، در میان بد و بدتر . یعنی ایمنی درمانی را به شیمی درمانی ترجیح دانستن . 

و اینها همگی تلاشهایی در مسیره فتح قله ی امیدوارماندن به زندگانی   

پس از تزریق (روایت حقیقی ست از شهروز براری صیقلانی) 

قفس درش باز ، اما خالیست ، تکه ایینه ی کوچک کنج قفس از بی وفایی پرنده شاکیست . شب است اما تابستان به یکباره درونم منجمد میگردد

این نشانه ی بدی ست. قانون میگوید کولر ها روشن و همگان پر عطش. ولی پس چرا من بی تعادل و گنگ و گیج گشته ام ، ؟. بدتر از انجماد ، تنهایی بی انتهای من است

وصیت نامه ام را در 33 سالگی درون جای مسواکی ، بروی ایوان میگذارم ، آرام سرم را بلند میکنم ، از تعجب خشکیده و بغض آلود میشوم ، زیرا پسرک رفته . او بی من رفت؟ چرا تصویر آیینه خالیست؟ هیچ نمیگویم و بغضم را قورت میدهم ، کلید های صندوق امانات رو درون پاکتی در محفظه ی دانه ی پرنده ای رفته بر باد در قفس پنهان میکنم ، نمیدانم الان کجاست؟ پرنده را نمیگویم. پسرک بی وفا که اینچنین زود رفته ام از یادش را میگویم .  

یاداشتی میگذارم برای هرآنکس که اول وارد این خانه ی نیمه متروکه شود ، تا بتواند لا اقل نیمی از من را بیابد و به خاک برگرداند ، 

. ،سرم بشدت گیج ، چشمانم سیاهی میرود ، قطراتی بروی دستان میچکد ، دستانی که بی اختیار بر چهارچوب درب چوبی حیاط ستون کرده ام تا بلکه طی سرگیجه های بی نوسان از زمین خوردنم پیشگیری کند . مکثی میکنم، هنوز چیزی بروی آرنجم میچکد

بی اختیار سقف سردری خانه را نگاه کردم . مثل فیلم ها ، میدانم ، ولی تنها حقیقت را نقل کردم، ، سپس چکه های بی وقفه از بینی ، این نشانه ای تلخ تر از تنهایی و لمس انجماد است

نیمه شب به من رسیده

صدای پسرک بازمیگردد به روزگارم و در میابم که اگر او در من است ، پس با من است، و اگر با من است پس زنده است . او بی وقفه درون دلم نجوا میدهد

پسر نمیر ، پاسخ میدهم با تمسخر؛ چی چی میگی؟ مگه اختیار منه 

او جواب میدهد 

آره فقط باید همین الان از توی چهار دیواری ازاد و رها شی

برو توی خیابون و بمیر ، لااقل نگند ک توی تنهایی مردش بعد یک هفته پیداش کردند ، راست میگوید ، احساسم با پسرک همنظر است و احساسم ،هرگز به من دروغ نگفته ،البته ،غیر از سی چهل مرتبه ی خاص ، میروم ،با شلوارک ، دو تایی همقدم به همراه سندل تابستانی از قفس خانه ام به کوچه و بعد به خیابان درون شهر گوشه ای مینشینیم ، 

بیخبر که قطرات خون رد پایی از مسیرمان را بر سنگفرش نقش بسته. 

پاهایم ناتوان شده اند ، آن قدر ناتوان که راه بازگشت را فراموش کرده اند

دستهایم می لرزند  ،  سرد شده اند

آن قدر سردشده اند که سرمای آنها سرانگشتانم را بی حس کرده اند ، ،بازگشتن سخت بود

بسیار سخت ،قدم هایم را کندتر کردم ،بیشتر فکر کردم 

با نوای آهنگی سخیف که هرگز فکر نمی کردم آن قدر حالم را خوب کند آن قدر معانی درونش نهفته بوده باشد ،آن قدر غنی باشد گوش دادم  ، انگار روی سخنش دایما با من بود

و پاهایم هم چنان ناتوان ،آنقدر ناتوان که نمی خواست بازگردد ، بدنم گرم شده ،بود ، گرمتر ، دیگر انگشتانم  سرد نبودند  سرانگشتها بی حس نبودند

نه اینکه جانی تازه گرفته باشند، نه  ، تنها همان نوای سخیف،همان تخیلات ،دور از واقعیت  ،کمی آرامم کرده بود

کمی راضی  ، سبک بال تر ، البته تا به خود آمدم ، یک کالبد را بی نفس و بی تپش رو در رویم یافتم، چقدر شبیه به خودم بود ، هیچ گونه تعلق خاطر به وی نداشتم ، احساس آسودگی و. رهایی از فشار هزاران کیلوگرم سنگینی را از روی دوشم داشتم ، گویی یک عمر یک پیکره ی عظیم و فشار مهیب بار زندگانی جسمانی را به روحی نحیف سپرده بودند و اکنون بار دیگر مفهوم آزادی را یافته ام، دریچه ای از کنج قفس زمینی گشوده شد و تابش باریکه ای از نور را دیدم که بسوی او بازمیگشت ، نگاهی برای آخرین بار به جسم بی جان پسرکی خوش چهره انداختم ، یکی دو شخص رهگذر هراسان قصد کمک به او را داشتند و کسی دیگر ادرس را به اورژانس با صدای بلند و تلفنی اطلاع میداد ، اما زهی خیال باطل .

از زمین اوج کرفته و به ماه تاب در آسمان نگاه کردم ، شبیه به برکه ی نور در پستوی ظلمات سیاهی شب بود ، سوی دریچه ی نور شتافتم و

صدای قهقه های خنده ی پسربچه ای سرخوش ، صدای اواز قناری های خوش صدا 

ترانه ی کودکانه ای با لحن و صدای دختر بچه ای شیرین زبان ، 

تصویر چمنزار وسیع ، و زیبا ، با حواشی نورانی و شفاف ، گویی پروانه ای شده ام ، و .

صدای بسته شدن درب اتاق و تن پوش سفید پرستاری خوش برخورد و خندان ، که میپرسد از من ؛ ممکنه به من بگید امروز چه روزی از چندمین ماه در چه سالیه؟ 

نمیدونم، من کجام؟

_شما بیمارستان گیل در شهر رشت هستید ، الحمدالله خطر رفع شده و شما بلطف دستگاه شوک اورژانس ، سریعا احیاء شدید ، وگرنه ممکن بود چند لحظه دیرتر بعلت عدم پمپاژ خون و نارسایی در خونرسانی به مغز ، دچار عوارض سنگینی همچون فلج نیمه تنه بشید ، اما الان خدای شکر سالمید. 

پسرک در آیینه به من لبخند میزد اما به موزیانه ترین حالت ممکن 

شهروز براری صیقلانی

            داستان کوتاه.

بازنشر از کتابناک ، قسمت مربوط به شین براری. 

رمان.   پرستار ۵ .    قسمت اخر. 

به دکتر کیوان زنگ زدم : دیدم خوابم بی مورد نبوده بهناز همون شب میخواسته مانی رو بکشه . دیگه نتونستم طاقت بیارم خواستم برگردم که دکترام بهم اجازه ندادند .این شد که دکتر کیوان از همون موقع از حال و روز اونا بهم خبر میداد . نمیدونی چه سخته بپه ات جلو چشمات پر پر بزنه و تو نتونی کمکش کنی

اخر سرم که خودت بهتر میدونی دختر دیوونه با یه دکتر فرار کرد .

به سیاوش گفته بود من فقط واسه پولت میخواستمت . نه چیز دیگه.

اشک تو چشمام جمع شده بود .باورم نمیشد بهناز اینقدر پست باشه بهتر از سیاوش کیو میخواست ؟

گفتم: هیچ خبری ازش ندارین؟

_بگم نه دروغ گفتم. کلی پول به یه کاراگاه مخفی دادم تا رد اونا رو تو کاندا پیدا کرد .ادرس خونشم دارم تا همین چند وقت پیش که بهم خبر داد اونا اومدن ایران . منم واسه همین بلند شدم اومدم ایران از ترس اینکه مبادا دختر دیوونه یباد یه بلایی سر سیاوش و مانی بیاره .

باید حواسمونو جمع کنیم اصلا میخوام به سیاوش پیشنهاد بدم بریم شمال یه مدت اونجا بمونیم .

هموجا هم یواش یواش بهش میگم که من از موضوع بهناز خبر دارم تا تو هم اینقدر زجر نکشی .

گفتم: مرسی اما نگرانم کردین یعنی ممکنه بهناز دوباره این طرفا پیداش بشه؟

حتما اخه هنریک بهم گفت: دو روز پیش اومده بوده بوده جلو عمارت و چند دقیقه ای اونجا مونده .معلوم نیست چه نقشه ای کشیده باید هواسمون جمع باشه .

_حتما فردا به سیاوش بگید تا بریم ویلاتون تو شمال .اینجوری بهتره .

_باشه عزیزم برو دیگه بگیر بخواب .خسته شدی مواظب خودتم باش

_منم همینجا پیشتون میخوابم

_نه عزیزم امشبم تحمل کن فردا یه جوری به سیاوش میگم که میدونم تو پرستار مانی هستی نه بهناز .از فردا راحت تو اتاق شخصی خودت میگیری میخوابی .برو قربونت برو.

گوشو بوسیدمواز اتاق خارج شدم و به سمت اتاق سیاوش رفتم .

اوه ساعت دو نیمه شب بود احساس رامش عجیبی سر تا پامو گرفته بود از فکر اینکه دیگه لازم نیست جلوی مادر سیاوش نقش بازی کنم کلی خوشحال بودم .

احساس آرامش عجیبی سر تا پامو گرفته بود از فکر اینکه دیگه لازم نیست جلوی مادر سیاوش نقش بازی کنم کلی خوشحال بودم .

در اتاق و باز کردم همه جا تاریک بود سیاوش با حالت غریبی روی روی صندلی کنارپنجره خوابیده بود نور مهتاب صورتشو نوازش میداد نمیدونم چرا اونجا خوابیده بود . روی میز کنارش بطری خای مشروب همراه با نیم لیوانی که پر از ته سیگار شده بود قرار داشت .

با خودم گفتم :اونقدر مشروب خورده بود که از هوش رفته .

.تو اون نور کم جلوی ایینه ایستادم خودمو نگاه کردم دیگه اون موی بلوند و چشمای ابی برام قشنگ نبود .

خواستم کلاه گیسو بردارم که یهو دیدم سیاوش پشت سرم ایستاده با صدایی که مستی از اون میبارید گفت: ببالاخره اومدی. چطور جرات کردی بیای اینجا کثافت هرزه .روت شد بیای بیشرف. باید همون موقع تو رو میکشتم .

به سمت من حمله کرد شکه شده بودم

فقط یه لحظه دیدم که دستای سیاوش دور گردنمه و داره به شدت گلومو فشار میده . و با داد میگه: بی همه چیز میکشمت . میدونستم یه روز دوباره برمیگردی .هر چی تقلا میکردم خودمو از دستای قویش رها کنم فایده نداشت . نفسم داشت بند میومد با بدبختی گفتم: ممن.نی.نیمام.سیا.وش ولم کن

اشک توی چشمای به خون نشسته اش جمع شده بود و با سرعت پهنای صورتشو خیس میکرد .انگار دیوونه شده بود . منو جای بهناز عوضی گرفته بود و داشت واقعاخفه ام میکرد .

_قسم خوردم که با همین دستام خفه ات کنم بهناز فکر کردی از هرزه گی هات خبر نداشتم

میدونی چند بار تو رو با مردای دیگه دیدم . تو بغلشون . جیک توجیک دل میدادی و غلبه میگرفتی. کثافت . اما هر بار گذشتم . اینبار دیگه نه . باید دنیا از هرزه هایی مثل تو پاک شه .

صورتم سیاه و کبود شده بود .

دستمو با زور بردم سمت کلاه مویی و اونو از سرم برداشتم و باز گفتم : من نیمام . نیما . نیماااااااااااااااااااااا اا.

با دیدن موهای تیره رنگم انگار تازه به هوش اومد . دستاش از دور گردنم شل شد و کنارش افتاد . مثل کسی که تو خواب حرف میزنه گفت: نیما .

نشستم رو زمین و نفس نفس زدم . چیزی نمونده بود که برم اون دنیا .

خسته جلو روم نشست اروم با انگشتاش صورتمو نوازش کرد وبا چشمای اشک بارش گفت: نیما بگو توهم مثل بهناز نامردی نمیکنی بگو نارفیق نمیشی بگو.نیما من خیلی بدبختم بگو تنهام نمیذاری .

با دیدن اشکاش انگار قلبم صد تکه شد . بی اختیار دست کردم تو موهاشو گفتم: نمیدونم بهناز چی به سرت اورده اما مطمئن باش سیاوش . من مثل اون قلبتونمیشم من نارفیق نمیشم .من نا مردی

گرمی لباش به جسم مرده ام جون دوباره ای داد بوسه هاش گرم و سوزنده بود .منم با همه وجودم جواب بوسه هاشو میدادم .

یهو دست از بوسیدن کشید پیشونیشو چسبود به پیشونیم .و چشماشو بست

_نیما .ما داریم گناه میکنیم ما نباید من و تو . اخه دوتا مرد نمیتونن نیما .

دلم میخواست تو اون لحظه داد بزنم : من یه دخترم نه پسر اشک تو چشمام جمع شد . اگه اینو میگفتم شاید واسه همیشه از دستش میدادم .

نه من نمیخواستم باید تا ابد مال خودم میموند . من نمیتونستم دیگه یه لحظه هم بدون اون بمونم .

هیچی نداشتم بهش بگم فقط اروم اشکام جاری گونه هام شدند .با دیدن خیسی گونه هام با چشمای خیس و خمارش نگام کرد . با سر انگشتاش اروم اونا روپاک کرد و دوباره لباشو رو لبام گذاشت و محکم بوسید .

با صدایی که از هیجان میلرزید گفت: میدونم گناههمیدونم دوتا مرد نمیتونن عاشق هم بشن اما دوست دارم نیما . اخرش جهنمه اما باز دوست دارم . بزار مردم هر چی میخوان بگن .من دوست دارم با همه وجودم نیما . بیا فقط عاشق باشیم و از هیچی نترسیم.از هیچی .

بی اختیار لبام از هم باز شد و گفتم: منم دوست دارم سیاوش . منم تو رو میخوام و هیچی واسم مهم نیست .چهره هر دومون خیس از اشک شده بود .

اون شب فقط من بودم و سیاوش و مهتاب که نظاره گر بوسه های گرمی بود که اون با عشق روی لبام مینشوند .

اروم خوابیده بود اما من تا صبح بیدار بودم از فکر فردا و پس فردا و اینده وحشت داشتم.از خودم به خاطر دروغی که به سیاوش گفته بودم متنفر شدم.

نزدیکای صبح سر سیاوشو از رو سینه ام برداشتم بلند شدم رفتم تو حمام سینه هامو با بانداژ تخت و صاف کردم پروتز ها رو برداشتم و گذاشتم رو پاتختی تا صبح که سیاوش بلند میشه جلو خودش پروتزا رو بردارم مثلا ببرم بزنم .

ساعت طرفای نه بود که بالاخره سیاوش چشمای خسته و خمارشو باز کرد .سریع خودمو زدم به خواب .

احساس کردم با سر انگشتاش داره موهامو نوازش میکنه .صدای گرم و عاشقانشو کنار گوشم شنیدم که گفت: تو هم دیشب همون خوابی رو دیدی که من دیدم؟

همونطور که چشمام بسته بود اروم گفتم: خواب نبود یه رویا عجیب بود رویای عاشقانه .

با انگشتاش رو گونه ام کشید و اروم صورتمو سمت خودش برگردوند .

هنوز چشمامو باز نکرده بودم که گرمی لباشو رو لبم حس کردم.

چه نرم وعاشقانه میبوسید یه لحظه از فکر اینکه بهنازم همینجوری میبوسیده احساس حسادت همه وجودمو گرفت .اروم خودمو کنار کشیدمو گفتم: فکر کنم بقیه بیدار شدند . بهتره زودتر بریم پایین

خودم زودتر بلند شدم و پروتزا رو برداشتم رفتم سمت حمام .

تو حین رفتم دیدم دنبالم اومد و پروتزا رو ازم گرفت و گفت: دیگه دلم نمیخوام خودتو شکل بهناز کنی همین الان میرم به مادرم میگم که تو بهناز نیستی .

با این حرف رفت تو دستشویی و ابی به دست و صورتش زد .خواست بره بیرون که گفتم: زحمت نکش مادرت میدونه که من بهناز نیستم.

با این حرف به سرعت به سمت برگشت و گفت: چی گفتی؟ میدونه ؟ از کجا ؟ چطوری؟

خودمو زدم به اون راهو گفتم: نمیدونم از کجا ولی دیشب تو اتاق مانی بودیم عکس ماتی که از خودم کشیده بودمو دید و یهو گفت: پس قیافه اصلیت اینطوریه نیما خان .

اون میدونست من پرستار مانی هستم .تازه قرار بود خودش بیاد بهت بگه تتا دیگه من تو عذاب نباشم .

نشت رو صندلی و دستشو کرد تو موهاش نمیدونم ناراحت بود یا خوشحال

نفس عمیقی کشید و خوشحال اومد سمت منو دست انداخت دور گردنم و گفت: خوب پس دیگه راحت شدیم .دیگه لازم نیست نقش بازی کنی. داشت حالم از اون کلاه یس زرد به هم میخورد .بیا بریم که دلم داره ضعف میره .

رفتیم پایین .مادر و مانی مثل روز قبل رو تراس نشسته و صبحونه میخوردند مانی با دیدن چشماش گرد شد مادرسیاوشم لبخند به لب منو نگاه کرد سیاوش رفت سمت مادرشو همزمان که گونه اشو میبوسید گفت: حالا دیگه ما رو رنگ میکنی مادر چرا زودتر نگفتی تا این نیمای بیچاره رو اینقدر اذیت نکنیم؟

مادرش قیافه حق به جانبی گرفتوو با خنده گفت: ای بچه پرو دست پیش میگیری که پس نیفتی؟ مثل اینکه شما داشتین سیا کاری میکردینا.

منم دیدم میخواین فیلم بازی کنید تو فیلمتون یه نقش رزرو کردم .

با این حرف نسترن .همگی زدیم زیر خنده مانی هم شاد گفت : اخ جون باز نیمایی میشه پرستار خودم .

این بار سیاوش با خنده گفت: نه دیگه پرستار تو تنها نه مجبوری با بابات شریک بشی.

مانی بلند شد اومد نشست تو بغلمو گفت: عمرا بابا سیاوش برو یه پرستار دیگه واسه خودت پیدا کن .نیمایی فقط مال منه .

سیاوش در حالی که از شیرین زبونیه مانی سر حال لومده بود گفت: ای پدر صلواتی این زبونت رو کی رفته بچه.

این بار مادر سیاوش بود که گفت: رو پدرش .

و دوباره همگی خندیدم.

بعد از صبحونه بود که مادر سیاوش گفت: من خیلی دلم واسه ویلای شمالمون تنگ شده .سیاوش جان میشه همین امروز بریم یه سر بزنیم؟

سیاوش دستاشو زد به سینه اشو گفت: ای به چشم مامان خانم هر چی شما بگید .اما قبلش باید یه کم بیاید تو اتاق من کارتون دارم .

باید ازتون اعتراف بگیرم .

مادرش با خنده گفت: اول منو ببر شمال تو راه واسط اعتراف میکنم

همگی به سمت اتاقامون رفتیمو وسایلمون و برداشتیم و ساعت 11 به سممت شمال حرکت کردیم.

خوشحل بودم که یه بار دیگه به اون ویلای با شکوه میریم .

توی راه مادر سیاوش به صورت رمزی به سیاوش گفت : همون موقع که بهناز مرد اون خبر داشته و دورا دور مراقبشون بوده

کلی اهنگ گوش دادیم .خندیدم رقصیدیم . .توی راه توقف چندانی نداشتیم واسه همین نیمه شب به شمال رسیدیم.

مانی خواب بود اروم بغلش کردم بردمش تو اتاقش .مادر سیاوشم یکی دیگه از اتاقا رو برداشتموند یه اتاق که سیاوش وسایل منو برداشت با مال خودش برد توش.

نمیدونستم چیکار احساس معذب بودن میکردم .

همگی به اتاقاشون رفتند امامن سر در گم بودم از ویلا زدم بیرون وکنار ساحل رفتم.نسیم خنک از روی دریا میگذشت و موهامو با خودش به این ور و اونور میبرد . کفشامو از پام در اوردم پاچه شلوارمو زدم بالا و رو شنهای مرطوب و نم دار قدم زدم . باید به سیاوش میگفتم دیگه طاقت این همه پنهان کاری رو نداشتم .

چراغای ویلا خاموش بود. ساعتها کنار دریا قدم زدمو و با خودم فکر کردم همین فردا حقیقت و به سیاوش میگم حتی اگه منو از خودش برونه باید این کار و میکردم .

به سمت ویلای خاموش وتاریک رفتم معلوم بود حتی مادرم امشب خوابش برده نزدیکای ویلا بودم که شبه زنی رو پشت پنجره مانی دیدم خون تو رگهام منجمد شد . هیکل ظریفش فقط به یه نفر میخورد اونم بهناز . نمیدونستم میخواد چی کار کنه ؟ دستپاچه شده بودم باید سیاوشو خبر میکردم . اما نمیشد . تا من اونا رو خبر میکردم شاید خیلی دیر میشد .

سریع و اروم خودمو پشت پرچینای ویلا انداختم . نباید بی گدار به اب میزدم .

دیدم اروم پنجره رو باز کرد و خودشو کشید تو اتاق مانی . پاورچین رفتم دسته بیل بلندی که سرایدار کنار باغچه جا گذاشته بود برداشتم و رفتم پشت پنجره و کمین کردم .حتما میخواست مانی رو به .

اما نکنه یه وقت بخواد اونو بکشه خدای من نه . خواستم همون موقع بپرم داخل که احساس کردم داره میاد . دوباره خودمو کشیدم کنار . معلوم بود داره یه چیز سنگینو با خودش میکشه.

کیسه بزرگی رو از پنجره اروم گذاشت رو زمین حتما مانی داخل اون بود .

خودشم اهسته و بی صدا همون جور که وارد شده بود اومد بیرون تا خواست کیسه رو برداره با دسته بیا محکم به کمرش زدم با فریادی رو زمین پهن شد خواستم بشینم رو کمرش که نتونه فرار کنه .اما دیر شده بود با لگدی که تو شکمم زد خودشو از زیر بدنم کشید بیرون .همون موقع با همه وجودم داد زدم و دوییدم دنبال بهناز . سیاوش سیاوش و. کمک مادر . سیاوش .و. چراغ اتاق سیاوش باز شد . صدای مادرو شنیدم

بهناز بخاطر ضربه ای که بهش زده بودم نمیتونست تند بدود

با یه خیز خودمو رسوندم بهش و چنگ انداختم تو موهای بلندش که از حصار روسری ریخته بود بیرون . برگشت و با ناخنای تیزش چنگ انداخت رو دستم اما موهاشو ول نکردم . با صدای خشمگینی گفت ولم کن . کثافت . ولم کن . بزار برم .

منم با همن خشم گفتم: کثافت تویی . ولت کنم که چی بشه بازم مانی رو اذیت کنی . یا سیاوشو داغون کنی .

پامو کردم پشت پاشو انداختمش رو زمین . تو همین هین چنگ انداخت و موهای کوتاهمو گرفت و با جیغ و نفرت کشید

درد تو تمام سرم پیچید . صدای اژیر نیروی ساحلی دلمو اروم کرد.بهترین کار همین بود سیاوش نباید دستش به خون این عوضی الوده میشد .

بهناز با دیدن پلیس تقلاش بیشتر شدطوری که سرشو اورد بالا و با همه قدرتش دندونای تیزشو تو بازوم فرو کرد.

احساس کردم داره گوشت دستم کنده میشه . با یه ضربه به سرش انداختمش اونطرف اونم از فرصت استفاده کرد و دویید سمت صخره بلندی که نزدک دریا بود .

صدای ایست گفتم پلیشو شنیدم اخطارایی که میدادند اما بهنازبی توجه میدویید

تیر هوای در کردند .

بهناز و دیدم که از صخره داره تند و تند میره بالا پلیسام دنبالش. به سختی از جام بلند شدم .میخواستم برم دنبالش که دستای گرم سیاوشو دور کمرمو گرفت ومانع ام شد .

صدای گریه مانی که مادر سعی در اروم کردنش داشت رو شنیدم : حالت خوبه نیما . خوبی .

با اینکه بازوم به شدت درد میکرد مانی رو ازش گرفتم و گفتم : اره خوبم .

سعی کردم مانی رو اروم کنم با هق هق گریه اش میگفت: نیمایی . میخواست منو ببره نیمایی من میترسم .

همون لحظه بهنازو دیدم که رو نوک صخره ایستاده . دستی به سمت سیاوش ت داد و با خندهای جنون امیز بلند بلند خندید .

پلیسا داشتند بهش نزدیک میشدند که دستاشو از هم باز کرد و با خنده خودشو پرت کرد پایین .

صدای خندیدنش قطع شد . صورت و گوشای مانی رو گرفته بودم تا نه صدایی بشنوه نه چیزی ببینه.

سیاوش و دیدم که به سمت پایین صخره میره همونجا که بهناز افتاده بود

مانی رو دوباره سپردم به مادر سیاوش که چشماش پر اشک شده بود و بی صدا گریه میکرد دنبال سیاوش رفتم .

پلیسا دور تا دور بهنازو گرفته بودند اطراف بدنش از سرخی خون سرش رنگین شده بود چشماش باز بود حتی تو اون هوای نیمه تاریک برق میزد .خنده محوی روی لبش بود .سیاوش بالای سرش ایستاده بود لحظهای نشست اروم پلک چشمای بهناز رو رو هم گذاشت و بست

گیج و منگ بلند شد صورتش از اشک چشماش خیس بود .

دستاش رو زیر بغلش زد و به سمت ویلا برگشت .

مامورا ملافه سفیدی روی جسد کشیدند و با برانکارد به سمت ماشین بردند .

موجدریا به صخره میخورد .خونای بهناز به ارومی از صخره شسته میشد . چرا سیاوش گریه میکرد . یعنی هنوزم عاشق بهناز بود ؟

تو چشم به هم زدنی همه چیز اروم شد . دوباره به سمت ویلا برگشتم .مانی رو که هنوز گریه میکرد و گرفتم تو. بغلمو سخت به خودم فشردم . و شروع کردم واسش شعر خوندن . اونقدر خوندم که دیگه صبح شده بود . مانی خواب رفته بود

سیاوش تو اتاقش خودشو حبس کرده و مادرشم لب دریا مونده بود .

چه شب غریبی بود دیشب .مثل کابوسی بود که گذشت باورم نمیشد که دیگه بهنازی وجود نداره .

با اتفاقی که افتاد صلاح نبود رازمو بر ملا کنم .پتو رو رو مانی مرتب کردمو به سمت اتاق سیاوش رفتم .خواستم برم تو اما تردید داشتم .

اروم در و باز کردمو رفتم داخل .رو صندلی راحتی با یه بطری مشروب تو دستش نشسته و سرشو گذاشته بود رو زانوش .شونه هاش میلرزید معلوم بود داره گریه میکنه.

دو زانونشستم روبه روش .دستمو با اکراه گذاشتم رو شونه هاش و گفتم:سیاوش.

سرشو بلند کرد با چشمای سرخ و خیس از اشکش تو چشمام زل زد و یهو مثل یه بچه بی پناه خودشو انداخت تو بغلم وگفت: باور کنم نیما باور کنم که دیگه نیست .بگو حقیقته بگو دیگه سایه شومش رو زندگیم نیست نیما .

موهاشو اروم نوازش کردمو گفتم: اره عزیزم باور کن . دیگه سایه شومش رو زندگیت سنگینی نمیکنه . خدا اونو به جزای اعمالش رسوند.

بین گریه لبخندی زد و یهو از جاش بلند شد و گفت : باید جشن بگیریم . اره باید برم قربونی کنم .خدایا ممنونتم ممنونتم که نذاشتی دستم به خون کثیفش الوده بشه .

انگار داشت با خودش حرف میزد پس گریه اش بخاطر غم از دست دادن عشق رفته اش نبود بلکه از خوشحالی نبود اون بود .

دست منو گرفت و از ویلا اومد بیرون مادرشو که کنار ساحل رو به دریا بود و صدا زد و گفت :مادر میخوام جشن بگیرم .میخوام برم یه بره بگیرم بیارم قربونی کنیم.

ممادرش که اشک تو چشماش جمع شده بود با دستاش سر سیاوشو گرفت و گفت: اره پسرم باید شکر گذاری کنی. باید خوشحال باشی دیگه کسی نیست که خواب اروم شبهاتونو اشفته کنه .

سیاوش گفت: بیا بریم نیما .

گفتم: سیاوش ممکنه باز مانی بیدار شه و نا ارومی کنه .بهتره بری ضمنا فکر کنم باید یه سر به اداره اگاهی هم بزنید .

با خوشحالی لپ منو گرفت . کشید وگفت: چشم هر چی شما بگید.

دست مادرشو گرفت و گفت: بریم مامان جان .

_بریم.

باورم نمیشد این همون سیاوش باشه سرخوش دور مادرش میدویید میپرید هوا بلند میخندید .

نمیدونم بهنازچه بلاهایی به سر سیاوش اورده بود که نبودش اینقدر اونو اروم و شاد کرده بود .

تا بعد از ظهر نیومدند من و مانی هم کمی تو ساحل بازی کردیم تا بالاخره پیداشون شد .

از بیرون غذا گرفته بودند . مانی با شادی پرید تو بغل باباشو گفت: سلام بابایی رو گرفتین.؟؟

سیاوش اونو از زمین بلند کرد و گفت: اره بابایی قربونت بشه و گرفتیم انداختیم زندان تا دیگه مانی گل منو اذیت نکنه .

مانی با تردید گفت: یعنی دیگه نمیاد منو ببره ؟

_نه عزیز دلم . دیگه هیچ وقت نمیاد چون تا ابد تو زندونه

مانی با شادی کودکانه ای دست زد و گفت: اخ جون .

چه خوب بود که مانی نفهمید اون مادرش بوده وگرنه تا عمری کابوس شبانش ادامه پیدا میکرد .

غذامونو خوردیم و به پیشنهاد مادر سیاوش رفتیم قایق سواری .

دریا کمی مواج بود اما نه اونقدر که نشه قایق سواری کرد .

کنار ساحل جایی که قایق سوارمنتظر ایستاده بودند رفتیم .

سوار شدیم مرد اول اروم بعد به سرعت دل دریا رو شکافت و قایق و پیش برد .همگی هیجان زده بودیم . قایق روی موجا بلند میشد و محکم به سطح دریا میخورد .باد موهامونو به هر سویی میکشید. من و مانی و جلو نشسته بودیم و سیاوش و مادرش عقب .

داشتم جیلیقه نجات مانی رو درست میکردم همون لحظه

قایقران باسرعت داشت دور میزد که موج سنگینی زیر قایقمون اومد و اونو بلند کرد وبه سطح دریا کوبوند . قایق یه ور شد و نفهمیدم چطور تعادلم به هم خورد و پرت شدم تو دریا .

شوکه و بهت زده به عمق دریا کشیده میشدم . ترس تو وجودم رخنه کرد یاد حرف پدرم افتادم که گفته بود برادرم نیما از قایق پرت شده و تو دریا غرق .

یعنی سرنوشت منم مثل اون بود . هیچ وقت تو ابای عمیق شنا نکرده بودم . تقلا کردم خودمو بکشم بالا اما بیشتر فرو میرفتم .دستپاچه شده بودم نمیدونستم باید چی کار کنم . نفسم داشت بند میومد .چشام بسته شد . دیگه امیدی واسم نمونده بود خودمو سپردم دست سرنوشت .

که دستی دور کمرمو گرفت و به سرعت کشیده شدم بالا بی اختیار دهنم باز شد و اب شور و بد مزه دریا ورد حلقم شد نفسم بند اومد و چشمام سیاهی رفت و دیگه هیچی نفهمیدم .

فشارای دستی رو قفسه سینه ام احساس کردم . پشت اون اب با فشار از معدم اومد بالا و از حلقم ریخت بیرون که باعث شد به سرفه بیافتم و راه نفسم باز شه .

سیلی های پی در پی که به صورتم میخورد و صدایی که اسممو فریاد میزد کم کم باعث هوشیاریم شد چشمامو اروم باز کردم

نور خورشید چشمامو اذیت کرد .دوباره بستمو باز کردم .

چهره سیاوش و دیدم که دل نگران اسممو صدا میزد و میخواست که بیدار شم

دورم صدای هم همه میومد .صدای گریه مانی و مادر سیاوش و شنیدم دوطرفم نشسته بودند مادرش با دیدن چشمای بازم دستشو بهسمت اسمون دراز کردو گفت :خدایا شکرت شکرت مانی خودشو انداخت تو بغلم و گفت: نیمایی جونم خدا دعامو قبول کرد تو زند ه ای نیمایی

عابرای غریبه هم دور و برمون بودند یکی خواست ارژانس زنگ بزنه که سیاوش نذاشت و گفت : خطر رفع شده .

هنوزم گیج و منگ بودم.

سیاوش منو رو دست بلند کرد و به سمت ویلا رفت.

سرم رو سینه اش بود ضربان قلبش بهم ارامش غریبی داد از اینکه زنده مونده بودمو میتونستم دوباره گرمی دستاشو لمس کنم خدا رو شکر کردم

وارد یلا شدیم سیاوش منو بر تو اتاقش .

حس کردم بوی گند ماهی گرفتم

سردم شده بود دلم میخواست تو وان اب گرم تن خورد شدمو رها کنم .

با صدای ضعیفی گفتم : واسم وان و پر اب گرم کن سیاوش .

بی هیچ حرفی داخل حمام شد و برگشت.

گفت: داره پر میشه . چیزی خواستی مادریا مانی رو صدا کن . باید برم همین الان یه بره بخرم و قربونی کنم .

سیاوش که رفت .حولمو برداشتم و بیرمق به سمت حمام رفتم.خودمو تو ایینه قدی حمام دیدم موهام ژولیده و نمکی بود لباسام به تنم چسبیده و بوی ماهی میداد دکمه هامو یکی یکی باز کردمولباسامو بیرون اوردم .

بانداز و از سینه های له شدم باز کردمو تن ضرب دیدمو به دست اب سپردم

چه لذتی داشت بی فکرو خلاص از دغدغه خودتو به دست اب بسپاری .

نگاهم به بازوم که جای دندونای بهناز روش بود افتاد . یه دایره سیاه .

از فکرمردن موهای تنم سیخ شد .چطور بهناز تونسته بود خودشواز اون بلندی بدون ترس پرت کنه پایین .؟

چشمامو اروم بستمو سعی کردم به هیچی فکر نکنم .

چند ساعتی گذشت سرحال اومده بودم دیگه خسته و بی رمق نبودم از وان خارج شدم زیر دوش رفتم تا تمام کفها از بدنم و موهام پاک بشه

صدای خنده شاد مانی و مادر بزرگش که داشتند به بره ای غذا میدادند میومد حتما سیاوش رفته بود دنبال قصاب

حولمو گرفتم دورمو ازحمام اومدم بیرون .داشتم از ساکم لباس و باند نو برمیداشتم که صدایی پشت سرم گفت: عافیت باشه

ترسیده از جا پریدم و ایستادم با دیدن سیاوش که تو دهانه در بود بی اختیار حوله از دستم رها شدو به زمین افتاد . با صدایی که از ته گلوم میومد گفتم: سیاوش من .من

سیاوش اما بی هیچ تعجبی به سمت من اومد و حوله رو از رو زمین برداشت و گرفت دورم و گفت: تو چی ؟ یه دختری؟

با نگرانی گفتم: سیاوش منو ببخش من .من نمیخواستم بهت دروغ بگم

سرمو که پایین انداخته بودم و با دستش اورد بالا و تو چشمام نگاه کرد و گفت : تو به من دروغ نگفتی عزیزم .من از همون روز اول میدونستم تو دختری .

با چشمای گرد از تعجب گفتم : چی؟ تو میدونستی؟ چطور ؟ پس چرا چیزی نگفتی و استخدامم کردی؟

باورم نمیشد یعنی سیاوش از همون اول میدونست ؟

با لبخند موذی که به لب داشت با دستاش صورتمو گرفت و

گفت: وقتی تازی تو رو گاز گرفت فهمیدم اخه من از ترس بهناز اونو تربیت کرده بودم . دلم نمیخواست هیچ زنی دیگه پاشو تو عمارت من بزاره واسه همین تازی رو اموزش داده بودم که نسبت به عکس العمل نشون بده

استخدامتم کردم چون از جسارت و شهامتت خوشم اومده بود خواستم ببینم تقدیرت تو رو تا کجا میکشونه .

حرفم نمیومد پس در واقع من دوروغ نگفته بودم این سیاوش بود که منو بازی داده بود

دوباره فکر کردم نه شاید داره بلوف میزنه گفت:پس اون شب که منو بوسیدی چی؟ تو گفتی میدونی من یه مردم اما منو دوست داری؟

موهای خیسمو که رو پیشونیم افتاده بود کنار زد و گفت: میخواستم تو رو تو رو به عشق خودم مطمئن کنم تا ببینم بالاخره دست از بازی برمیداری یا نه؟ گفتم شاید دلت به حال خودت و من بسوزه و بگی که دختری .

اما دیدم نه حاضر نیستی اعتراف کنی .

این شد که تصمیم گرفتم خودم غافلگیرت کنم .دیگه خسته ام عزیزم دلم میخواد بدون ترس بگیرمت تو بغلمو لبای شیرینتو ببوسم .

با این حرفش اروم لباشو گذاشت رو لبمو منو با خودش به عالم دیگه ای برد .

حالا رفتارای عجیب و غریبشو درک میکردم .

یهو لبمو از رو لبش برداشتمو گفتم : پس چرا وقتی جلو بهنوش بوسیدمت تا مدتها باهام سر سنگین بودی؟ فکر کردم چون به عنوان یه پسر بوسیدمت ناراحت شدی.

تو چشمام زل زد و گفت: اون موقع تو حال عجیبی بودم . دوست داشتم .اما همینکه منو بوسیدی یادم افتاد به اولین باری که بهناز منو بوسید بخاطر همین نسبت بهت دچار تردید شدم اخه تو هم یه زن بودی و من هنوز نسبت به بی اعتماد . باید با احساس خودم کنار میومدم

اون شب که با شایان داشتی حرف میزدی تمام حرفاتونو شنیدم و حس حسادت همه وجودمو گرفت .واسه همین دلم نمیخواست شایان بهت نزدیک بشه .

دیگه تو اون سر کوچولوت سوالی نیست؟ با عشق نگاش کردمو گفتم نه .

با شادی منو رو دستاش بلند کردو شروع به چرخیدن کرد و گفت: پس حاضری امشب مراسم ازدواجمونو برگزار کنیم؟

دلم داشت از خنده غش میرفت جیغ زدمو گفتم سرم گیج رفت سیاوش بزارم زمین سریع تر منو چرخوند و گفت: بگو بله بگو .

داد زدم :بله .صدای کف زدن به گوشم خورد وقتی سیاوش گذاشتم زمین چشمام دوتایی میدید مانی و مادر سیاوش تو دهانه در بودند و داشتند با شادی دست میزدند .و کل میکشیدند

_مبارک مادر ایشالله خوشبخت بشین .

_اخ جون نیمایی دیگه مامانم میشه

از خجالت اب شدم فقط یه حوله دور بدنم بود . با شرم لباسامو برداشتم و دوییدم تو حمام .

اون شب مادر سیاوش لباس عروسی از جنس حریر به تنم کرد توری همراه با گل مریم به موهام نشوند و با بوسه ای گرم منو به دست سیاوش سپرد

مراسم کنار ساحل دریا بود .اتیشای بزرگی درست کرده بودند تا اونجا رو روشن کنه .

تمام همسایه ها و اهالی اونجا جمع بودند . عاقدی اومد و خطبه عقد رو بین ما جاری کرد و ما رسما زن و شوهر شدیم چه سخته بی مادر و پدر سر سفره عقد بشینی و کسی نداشته باشی که به احترامش بله بگی.

اهالی روستا جلومون با نوای موسیقی شمالی و گیلیکی میرقصیدند

باورم نمیشد شب عروسیمه

مانی با دستای کوچولوش رو سرمون نقل و شیرینی میرخت .

صدای دریا و نسیم خنکی که از جانبش میومد شام رو تو دهنمون خوشمزه تر جلوه میداد .

بعد از شام کم کم مهمونا رفتند و فقط خودمون موندیم

نسترن بانو گونه های منو سیاوشو بوسید وما رو دست به دست داد و گفت: الهی که خوشبخت بشید مادر .

مانی رو که رو صندلی خوابش برده بود برداشت و به اتاق خودش برد .

من موندم و سیاوش و بوسه های گرم و اتشینش وصدای ارامش بخش امواج دریا. که تنها ملودی اغازین زندگی مشترک ما بود

پایان »

نوشته‌ی شهروز براری صیقلانی

پست بانک رمان ایرانیان.      

http://pat0gh.blogfa.com  رمانکده عاشقانه  کلیک کنید.

بررسی موفقیت در نویسندگی ، از زاویه ی شخصیت شناختی نویسنده .    

مقاله از شهروز براری صیقلانی

مجله ادبی ویرگول _ رشت خزان1392 

____________________________________________________________________________________

سوزان سانتاک از اواسط دهه شصت میلادی مطرح شد،  و به خطا نرفته‎ایم اگر او را یکی از مهمترین و موثرترین مفسران فرهنگ و ادبیات و هنر معاصر به حساب بیاوریم. سانتاک در امریکا به دنیا آمد و درهمین کشور نیز رشد کرده و به تحصیل پرداخت،  اما به شدت شیفته فرهنگ اروپایی به‎ویژه همزمان با دوره مدرنیسم داشت.  سانتاک موضعی انتقادی نسبت به رویکرد تاویلی در ادبیات و هنر داشت و از ستایشگران رولان بارت و دیدگاه‎های او بود. سانتاک نیز همانند بارت به نوشتن مقالات کوتاه و برخوردار از استواری رساله‎های آکادمیک بود. نوشته زیر یکی از آثار او در حوزه ادبیات به حساب می‎آید که در آن از اصول نخستین برای نوشتن و نویسنده شدن سخن گفته است، البته آن اصولی که سانتاک مد نظر دارد متفاوت با آن اصولی است که مبتنی بر استفاده از عناصرداستان نویسی عنوان می شود.

***

نخستین اصول برای نویسنده شدن

اوایل قرن هجدهم یکی از طرفداران پروپا قرص عرصه ادبیات در باره ادبیات گفته بود: عظمت شخصیت های یک داستان، از ریشه دار بودن نویسنده شان نشأت می گیرد.»

به نظرم تا همین چندسال پیش هم می شد روی این نکته بحث کرد برای اینکه او به یک پدیده تازه اشاره کرده بود؛ البته به نظرم این عظمت به شخصیت های ماندگار مربوط می شود. بارهاو بارها بحث اصول و موازین نویسندگی رامطرح کرده اند؛چندی پیش در حین یک مصاحبه به جواب این سؤال مبهم رسیدم و گفتم: به کلمه ها عشق بورزید آنها را پس و پیش کنید و حواستان به همه چیز باشد. بعداز این ماجرا اصول دیگری همچون جدی باشید!یعنی هر چیزی به جز ادا و اصول و مسخره بازی . خوشحال باشید که بعد از داستایوفسکی و چخوف به دنیا آمده اید و می توانید از آنهاتأثیر بگیرید.» به نظرم اصول و قواعد نویسندگی تمامی ندارد و تا هر جا که بخواهید می شود به آن افزود. هر نویسنده توانایی می تواند با تکیه بر بازی و تکنیک های زبانی دنیای منحصر به فردی را خلق کند و دیگران را هم به این دنیا راه دهد، اما دراین میان توجه به اجتماع از اهمیت بیشتری برخوردار است. کافی است نگاهی به نام های ماندگار بیندازید : همه نویسندگانی که دست روی مسائل اجتماعی می گذارند برای همیشه در یاد می مانند. قطعاً اولین مسأله برای یک نویسنده خوب شدن؛ خوب نوشتن است؛ و منظورم نویسنده ای است که برای فروش و پولدار شدن نمی نویسد. در عرصه ادبیات و نویسندگی ، به نظرم نویسنده کسی است که پیش تر شبیه اش را نداشتیم یعنی نتوان او را جزو هیچ دار و دسته ای دانست و همین نکته یعنی ادبیات اصیل و ماندگار. به نظرم ادبیات یعنی آگاهی ؛ حتی اگر پایین ترین درجه آگاهی را در نظر بگیریم. رمان نویس کسی است که به تمام راه و چاههای پیچیده نوشتن وارد است؛ پیچیدگی در روابط خانوادگی ، اجتماعی و …

در زندگی امروز، که ترکیبی از تمام فرهنگهاست ؛ همه چیز روبه سادگی می رود و دراین میان تفکر و عقل که ریشه درگذشته های دور دارد هنوز هم در ادبیات نهفته است. با وجود سهل گیری و ساده پسندی این روزها اما هنوز هم پیچیدگی در داستان برای ما خالی از جذابیت نیست و همین سبب می شود که ادبیات نقشی انکارناپذیر در بالابردن شعور انسانی داشته باشد. ادبیات یکی از اصلی ترین شیوه های حس مسؤولیت داشتن است  البته در هر دو مورد جامعه و خود ادبیات به یک اندازه نقش دارد.

 او افزود. هر نویسنده توانایی می تواند با تکیه بر بازی و تکنیک های زبانی دنیای منحصر به فردی را خلق کند و دیگران را هم به این دنیا راه دهد، اما دراین میان توجه به اجتماع از اهمیت بیشتری برخوردار است. کافی است نگاهی به نام های ماندگار بیندازید : همه نویسندگانی که دست روی مسائل اجتماعی می گذارند برای همیشه در یاد می مانند. قطعاً اولین مسأله برای یک نویسنده خوب شدن؛ خوب نوشتن است؛ و منظورم نویسنده ای است که برای فروش و پولدار شدن نمی نویسد. در عرصه ادبیات و نویسندگی ، به نظرم نویسنده کسی است که پیش تر شبیه اش را نداشتیم یعنی نتوان او را جزو هیچ دار و دسته ای دانست و همین نکته یعنی ادبیات اصیل و ماندگار. به نظرم ادبیات یعنی آگاهی ؛ حتی اگر پایین ترین درجه آگاهی را در نظر بگیریم. رمان نویس کسی است که به تمام راه و چاههای پیچیده نوشتن وارد است؛ پیچیدگی در روابط خانوادگی ، اجتماعی و …

در زندگی امروز، که ترکیبی از تمام فرهنگهاست ؛ همه چیز روبه سادگی می رود و دراین میان تفکر و عقل که ریشه درگذشته های دور دارد هنوز هم در ادبیات نهفته است. با وجود سهل گیری و ساده پسندی این روزها اما هنوز هم پیچیدگی در داستان برای ما خالی از جذابیت نیست و همین سبب می شود که ادبیات نقشی انکارناپذیر در بالابردن شعور انسانی داشته باشد. ادبیات یکی از اصلی ترین شیوه های حس مسؤولیت داشتن است  البته در هر دو مورد جامعه و خود ادبیات به یک اندازه نقش دارد.

منظورم از ادبیات در این جا، ادبیات به معنای واقعی است: داستانی که نماینده ارزشهای برتر یک جامعه است و ادبیاتی که می تواند از این ارزشها دفاع کند؛ مقصودم از جامعه هم؛ جامعه ای که نویسنده در آن حق دارد دست روی واقعیت های اجتماعی بگذارد و حداقل به غایب بزرگ یعنی عدالت اجتماعی اشاره کند و از این حق طبیعی دفاع کند. به هرحال نویسنده داستان و فیلمنامه باید پایبند به اخلاق باشد. به نظرم نویسنده پایبند به ادبیات کسی است که به معضلات اخلاقی یک جامعه نظری بیندازد: در باره خوب و بد، هنجار و ناهنجار و عادلانه و غیرعادلانه توجه به همه اینها یعنی یک نویسنده بودن. نویسنده واقعی با تمام این موارد برخوردی عمل گرایانه دارد. او داستان می نویسد، روایت می کند و در داستانش شکل های مختلف یک زندگی را تصویر می کند و به همین طریق حس عام انسانی را در ما برمی انگیزد. نویسنده تخیل ما را به کار می اندازد و از سویی با داستانهایشان حس همدلی را در ما برمی انگیزد و شاید هم آن را بهبود ببخشد. آنها با داستانهایشان ما را برای قضاوت های اخلاقی پرورش می دهند. وقتی از نویسنده به عنوان یک راوی یاد می کنم، منظورم به فرم هم هست یعنی: شروع، اوج داستان و پایان بندی . هر نویسنده ای داستان های زیادی دارد که روایت کند، اما نقل این داستانها ، در یک زمان؛ امکان ندارد. او می داندکه باید یک داستان را انتخاب کند؛ مهم ترین و اساسی ترین اش و این به هنر او برمی گردد. به این که بداند در آن برهه زمانی کدام یک از این روایتها بهتر به دل خواننده می نشیند.

داستان های زیادی برای نوشتن وجود دارد»: این صدایی است که راوی یکی از داستانهایم در اولین سطور به زبان می آورد. به راستی داستانهای زیادی برای روایت وجود دارد؛ داستانهایی که نویسنده دوست دارد همه آنها را بنویسد و انتخاب یکی از آنها برای نوشتن خیلی سخت است. نوشتن یک داستان درست مثل این است که شما بگویید این داستان همان داستان با اهمیتی است که می خواستم بنویسم و به همین ترتیب ذهن نویسنده از آن پراکندگی عجیب و غریب بیرون می آید و همه چیز در یک خط متوالی قرار می گیرد ، انگار تمام تخیل او بسیج می شود که تنها همین یک داستان را بنویسد. برای اینکه تبدیل به یک نویسنده اخلاق گرا شویم ، باید به همه زوایای یک زندگی نگاه کنیم و در موقع قضاوت با پررویی اعلام کنیم که چه چیزی بد است و چه چیزی خوب . همچنین باید ارزشگذاری هم کرد و به خواننده گفت که کدام یک بهتر از دیگری است و همه اینها باید همراه با اعتماد به نفس باشد. همه اینها به معنای نظم دادن به همه حرفهایی است که نویسنده می خواهد به مخاطب اش بگوید و به بهای نادیده گرفتن بقیه اتفاقاتی است که در اطراف نویسنده رخ می دهد. به نظرم حقیقت قضاوت اخلاقی بستگی به ظرفیت ما نسبت به واکنش هایمان دارد و در این ظرفیت خواسته و ناخواسته محدودیت هایی وجود دارد؛ گرچه راهی جز پذیرفتن اش نداریم ؛ اما می توانیم این ظرفیت را کم کم توسعه بدهیم. اما می توان شروع این تفکر و فروتنی را تسلیم درمقابل اندیشه دانست: اندیشه ای قدرتمند که همه چیز در آن تکرار می شود و در حالی که فقدان ظرفیت اخلاقی از پذیرش آن سر باز می زند و این کاستی شامل اندیشه نویسنده رمان هم می شود. به جرأت می توان گفت این آگاهی بیشتر شامل شاعران می شود؛ زیرا که آنها قصد قصه گویی ندارند. فرناندو پسوای بزرگ در کتاب آشفتگی» می نویسد: فهمیده ام که همیشه در یک زمان حس و حواسم پیش دوساله است. شاید بقیه هم تا حدی مثل من باشند… اما در مورد من استثنایی وجود دارد… هردوساله هایی که من در آن واحد در فکرشان هستم به یک اندازه درخشان هستند و این همان نکته ای است که خلاقیت را در من می آفریند و زندگی من را تبدیل به یک تراژدی کرده است و از سویی ظاهر خنده داری به آن می بخشد.» هرکدام از ما تا اندازه ای دارای این خصوصیات هستیم و از وضعیتی مشابه فرناندو پسوا برخورداریم و اگر این مسأله در درازمدت اتفاق بیفتد طبعاً دشوار می شود. برای مردم عادی خیلی طبیعی است که بخواهند ذهن شان را از پیچیدگی برهانند و ذهن شان را به یک سمت و سو سوق بدهند؛ و بیشتر به مسائلی فکر کنند که هنوز تجربه اش نکرده اند. به نظرم انکار و این ساماندهی ذهنی از آن جایی ناشی می شود که ما می خواهیم ظرفیت بی انتهای شرارت در انسان را بپوشانیم. همه ما می دانیم که در وجود هر آدمی بخش هایی وجود دارد که فکر کردن به آنها لذت بخش است و آزاردهنده نیست؛ به اموری که روایت نیستند و همه اینها بحث می شود در آن واحد چندین و چندماجرا در ذهن بگذرد . چرامردم همدیگر را فریب می دهند؟ چرا می کشند و چرا آدم های بی گناه دائم در رنجند ؟ همه اینها مسائلی است که یک انسان در آن واحد به آن فکر می کنند؟

بهتراست این مسأله را با زبان روان تری مطرح کنیم: اصلاً چرا شر در همه جا وجود ندارد؟ یا اینکه چرا بدی در بعضی جاها هست و در همه جا نیست؟ و چه کار باید کنیم موقعی که بدی گریبان خود ما را هنوز نگرفته است؟ وقتی که این بدی ها به جز ما گریبان همه را گرفته است. خبر زله ای که در سالهای ۱۷۰۰ میلادی در لیسبون آمد و همه جا را با خاک یکسان کرد بسیاری را خوشحال کرد (البته به نظرم گمان نمی کنم همه افراد در برابر این واقعه رفتار یکسانی از خودنشان داد باشند) همان موقع پادشاه فرانسه از اینکه نمی توان در برابر فجایع طبیعی کاری کرد ، عصبانی شده بود و گفت: لیسبون با خاک یکسان شده است و ما در پاریس در حال رقص و آواز هستیم». می توان گفت این روزها با این همه نسل کشی که در اطراف ما اتفاق افتاده است ؛ دیگر بی تفاوتی نسبت به فجایع زیاد هم جای تعجب ندارد. من می توانم به جرأت بگویم در حال حاضر ما با ولتر پادشاه فرانسه فرقی نداریم؛ اما دو قرن و اندی پیش از این همه تمایز، شگفت زده شده بود و ما هم از این تناقض در یک زمان در دو مکان متفاوت شگفت زده می شویم. شاید این بخشی از سرنوشت انسان است که از حوادث ناگوار و خوشایند در آن واحد در دو مکان متفاوت رنج ببرد. ما این جا در امنیت کامل زندگی می کنیم ؛ هرشب با شکم سیر می خوابیم و بعد ممکن است چند دقیقه بعد در یک عملیات انتحاری چندین هزار نفر در نجف و سودان تکه تکه شوند.

رمان‎نویس‎ها همیشه در سفرند، یعنی اینکه در زمان واحدی تمام وقایع جهان را از نظر بگذرانند بی اینکه آسیبی ببینند. و این شروع پاسخ به حوادث ناخوشایند است که بگویی : این یعنی همدردی . شاید کمی غیرعادی باشد که همیشه به دنیای بزرگ فکر کنیم. به اتفاقات ریز و درشت

 و متفاوت. اما تنها علت اینکه جهان به داستان نیاز دارد همین بزرگ کردن دنیاست.

از شهروز براری صیقلانی 

______________________________________________________________________________

بازنشر توسط سعید محسنی مقدم 

کلیک نمایید ادبستان دریچه و هزاران اثر ناب و اموزشی 

معرفی کلی و سبک نویسندگی همینگوی

سوال یک : ویژگی های نوشتاری و سبکی ارنست همینگوی کدامند؟ 

·         طبیعت مینیمالیستی کامل یا موجز گویی

·         انتخاب واژه های تند و تلخ

·         توصیفات ساده

·         جملات کوتاه و بی آرایه

·         زبان عامیانه

ارنست میلر همینگوی استاد مسلم دیالوگ ، او در دیالوگ های زیادش درباره رفتار شخصیت های اثرش صحبت می کند و او این کار را به زیبایی با عنصر تکرار انجام می دهد تا خواننده این ویژگی ها در ذهنش بماند . سبک نگارشی همینگوی به گونه ای رومه ایست و این از تاثیرات کار در رومه شهر کانزانس است.

واژه های همینگوی اساسا کلماتی هستند مانند دیگر کلمات ، ولی کلمات همینگوی  بعدی جادویی دارند و او این لغات را با فرمول منحصر به فرد خود در کنار هم می آورد که نتیجه ای به شدت زیبا به وجود می آورد. واژه ها همنیگوی به گونه ای در کنار هم قرار می گیرند که ما با خواندن یک جمله از کارهایش می توانیم بفمیم که این متن همینگوی است .پس از او خیلی ها تلاش کردند که با توجه به سبک همینگوی نویسندگی کنند ولی هیچ یک موفق نبودند و  این یک ویژگی تمایز همینگوی با دیگران نویسندگان است .

کلمات همینگوی به شدت پویا و زنده هستند و می دانیم که این ها منحصرا به همینگوی و سبک نویسنده گیش برمی گردند.سبکی غیرقابل تکثیر و این ویژگی یه بارزی است که همینگوی را به نویسنده ای واقعی و همیشه زنده تبدیل می کند.

مثال :

متاثر از مارک تواین بوده ، نه تنها همینگوی بلکه نویسندگان موج نو آمیکا تحت تاثیر او بوده اند. همینگوی روزانه بین 500 تا 1500 کلمه می نوشته . او رمان خورشید طلوع می کند را تنها در 3 هفته نوشت.

سوال دوم :  همینگوی سبک شخصی اش را با عنوان تئوری آیسبرگ» طبقه‌بندی کرده است. ویژگی های این نظریه چیست؟

در سال 1925 همینگوی مجموعه داستان با اهمیت در زمان ما را منتشر کرد. همینگوی یک سال بعد با انتشار خورشید همچنان می‌درخشد توجه بسیاری را به خود جلب کرد. انتشار مجموعه داستان مردان بدون ن که داستان کوتاه و معروف آدمکش‌ها» از جملة داستان‌های آن است، شهرت همینگوی را به اوج رساند. بدین ترتیب ارنست همینگوی در مدت چهار سال از یک نویسنده گمنام به یکی از مهم‌ ترین نویسندگان نسل خود و شاید مهم ‌ترین نویسنده قرن بیستم مبدل شد. در داستان‌های مردان بدون ن، همینگوی نظریه زیباشناسی خود را در داستان کوتاه، که به نظریه حذف یا نظریه کوه یخ معروف است، ارائه کرد. در این نظریه همینگوی با حذف برخی اطلاعات ضروری ماجرای داستان، در

درواقع، بر قدرت آن می‌افزاید. همینگوی این نظریه را با ساختار کوه یخ یکی می‌انگارد، کوه یخی که تنها یک‌هشتم آن از آب بیرون است و هفت‌هشتم آن در زیر آب قرار دارد و از نظر پنهان است و تمامی شکوه حرکت کوه یخ بر باقی‌ماندة کوه یخ، یعنی همین هفت‌هشتم، متکی است و، درواقع، همین هفت‌هشتم است که به حرکت کوه یخ شکل می‌بخشد. همینگوی احساس می‌کرد که داستان کوتاه را می‌توان بر همین اساس پایه‌ریزی کرد و تلاش‌های او در این زمینه دستاوردهای ارزشمندی برای داستان‌نویسی جهان به ارمغان آورده است. مطابق این نظریه، نویسنده از گنجاندن چیزهای بسیاری که درباره داستان و آدم‌های آن می‌داند خودداری می‌کند و خواننده با خواندن لابه‌لای سطرها احساس می‌کند که نویسنده، درواقع، آن چیزها را بیان کرده است. گرچه همینگوی برای ارائه تصویری واقعی در انتخاب کلمات بسیار دقت داشته ولی نبوغ او در آن چیزی نیست که در نوشته های خود آورده بلکه در چیزهایی است که حذف کرده و ننوشته است. دقیقا در خلاف این نظریه ژوزه ساراماگو و سبک نویسندگی اش قرار می گیرد .مخصوصا کتاب دخمه.

بهترین نمونه این تئوری را می توانیم در داستان کوتاه تپه هایی شبیه فیل های سفید ببینم . در این داستان زن و شوهری در کافه نشسته اند و قرار است درباره سقط جنین تصمیم بگیرند ولی عملا در این داستان هیچ حرفی از سقط جنین زده نمی شود !

شهروز براری صیقلانی  بازنشر توسط صدف اشراغی 

سوال سوم : جایگاه زن و مرد در آثار همینگوی چگونه است؟

امروزه کمتر با این مسئله روبرو میشیم که از شخصیت های ارنست همینگوی تعریف و تمجید شود . زن ها در اکثر آثار او اغلب در اختیار مردان و بیشتر بیان کننده نیازمندی های آن هستند . همینگوی با اینکه بزرگترین نویسنده قرن بیستم می باشد ولی محوریت ن در آثار او به شدت در خور توجه می باشد مخصوصا اینکه زن ها نقش های حاشیه ای و کمرنگی دارند. ن همیشه اولویت دوم دارند و وجودیتشان بر اساس ضعف و ایستایی شکل گرفته و زمانی در داستان نقش خود را ایفا می کند که بخواهند شخصیت مرد را کامل تر و بهتر معرفی کنند . این مسئله انعکاس دهنده وقایع پیرامون زندگی نویسنده و دوره ی زمانی ای ست که در آن  زندگی می کند. این اتفاق عملا در زندگی شخصی وی نیز می افتد او روابط زیاد و گسترده ای دارد از چهار بار ازدواجش ، از کنیزهای خریداری شده از آمریکای لاتین و روابط نامشروعش با شخصیت های مطرح می توان این موضوع را بازگو کرد.

شخصیت های همینگوی احساسات معمول و مرسوم ما را ندارند . مثل تمسخر سیاهان ، به تمسخر کشیدن صامی ها ، که مورد دومی به خوبی در رمان خورشید هم چنان می دمد ، به چشم می خورد .

مردان همواره شخصیت های برتر و قوی هستند و به نظر می رسد که این مسئله برای دوره ی زمانی است که همینگوی در آن زیسته است. دو جنگ جهانی و شخصیت های مردی که همواره در خط مقدم حضور داشته اند تا برای سرنوشت یک ملت تصمیم بگیرند. همینگوی مانند سبک نویسندگی اش هیچ گاه اعلام نمی کند که شخصیت های رمانش برابرند یا نه ولی در عمل ، آنچه که مشخص است برتری مردان بر ن می باشد

سوال چهارم : 

همینگوی در نامه ای به اسکات فیتز جرالد می نویسد که زندگیش بیش از هر چیزی تحت تاثیر جنگ جهانی اول بوده است .

با سپاس از (شهروز براری صیقلانی) بازنشر از سرکار خانم بهاره ارشد ریاحی 

فرمالیسم هنری به عقیده‌ای گفته می‌شود که معتقد است، ارزش یک اثر هنری‌ فقط وابسته به فرم آن .چگونگی‌ساخت و ویژگی‌های بصری‌اش است

در هنر بصری، فرمالیسم بیان می‌کند که تمام چیزهای ارزشمند یک اثر در خودش نهفته ‌است و عواملی مانند ظرف تاریخی ساخت اثر، زندگی هنرمند یا هدف هنرمند از ساخت اثر در درجات بعدی اهمیت قرار دارند.

تاریخچه فرمالیسم به سال 1914 بر می‌گردد؛ سالی که "ویکتور شکلوفسکی" در روسیه رساله ای به نام رستاخیز واژه منتشر کرد که به عنوان نخستین سند ظهور مکتب فرمالیسم شناخته شده‌است.

بر پایه نظری دیگر، فرمالیسم را نخستین بار کلایو بل (clive bell) مطرح کرد و تــوضیح داد که اثـــر هنـری، خودمختار و مستقل از جهان خارج است.

بل عقیده دارد معیار ارزش‌گذاری نقاشی، مضمونِ تصاویـر نیست، بلکه جـوهره حقیقی نقاشی در جستجو و انکشاف فرم متجلی می‌شود.

هنر مدرن به‌خوبی از این دیدگاه استقبال کرد و از آن برای پیشرفت خود کمک گرفت.

دیدگاه‌های "گرین‌برگ" در این مقاله سبب می‌شود تا تأثیرات نگره فرمالیسم بر رشد و تحول هنر مدرنیست بهتر شناخته شود.

درباره فرمالیسم و ساختارگرایی اولیه 1960- 1914 هانس برتنس در نیمه ی نخست قرن بیستم نظریه پر

نظریه پردازان ادبیات اهل روسیه و چک برای بسط نظریه ی ادبیّات تلاش کردند . چه چیزی است که متون ادبی را از؛ برای مثال اسناد دولتی یا مقالات رومه متمایز می کند ؟ آنان در تلاش هایشان برای پاسخ به این پرسش که ادبیّات چیست بر جنبه های فرمال و فرمهای خاص ادبیات و نیز زبان مورد استفاده ی ادبیات متمرکز شدند . فرمالیستهای روسی عقیده داشتند ادبیات با به کار گیری گستره ی وسیعی از " تمهیدات " آشنایی زدا زبان مورد استفاده ی خود را از زبان غیر ادبی متمایز می کند . آنان در گام بعدی اصل آشنایی زدایی را به عنوان نیروی محرک تاریخ ادبیات در نظر گرفتند و چنین بیان کردند که وقتی فرمهای رایج ادبیات آشنا بشوند و گونه ای خودکار شدگی درون آن رخ بدهد ادبیات با فاصله گرفتن از فرمهایی که کاملا آشنا و تکراری شده اند خود را دوباره نو می کند . نا آشنایی ویژگی ذاتی چیزها نیست بلکه نقطه ی مقابل آن چیزی است که آشنا و معمولی شده است این چنین بود که فرمالیست ها به زودی بر کارکرد تمهیدات تاکید کردند . به نظر آنها کارکرد تمهیدات به نسبت ویژگی های ذاتی دیگری که احتمالا در آثار ادبی مندرج هستند ارجحیت بیش تری دارد . نکته ی محوری نظریه ی کارکرد تفاوت است . وارثان فرمالیست ها یعنی ساختار گرایان پراگ بنیان کار خود را بر تفاوت بنا نهادند و استدلال کردند که متن ادبی ساختاری است متشکل از تفاوتها . گذشته از این زمینه ی خنثی ای که یک عنصر آشنایی زدا به آن نیاز دارد تا واقعا بتواند برجستگی خود را در آن بنمایاند به اندازه ی خود آن عنصر اهمیت دارد . برجسته سازی زمانی رخ می دهد که زمینه ای نیز وجود داشته باشد . پیش زمینه و پس زمینه - نا آشنا و آشنا – درون یک ساختار واحد عمل می کنند و در کنار یکدیگر جلوه های شاعرانه به وجود می آورند . در انتها متن ادبی از متون دیگر متمایز می شود زیرا ما آن را پیامی در نظرمی گیریم که در درجه ی نخست به سوی خودش – فرم خودش – جهت گیری شده است و نه به سوی

و نه به سوی جهان بیرون یا خوانندگان بالقوه اش . گرچه یک متن ادبی معمولا جهت گیری های دیگری نیز دارد – که ما را به نحوی از انحا به دنیای واقعی ارجاع می دهند – اما جهت گیری رو به سوی خود یا همان کارکرد شعری وجه غالب را دارد. . شهروز براری صیقلانی ، نظرات

کلیک کنید وبلاگ آموزش نویسندگی خلاق
 

 پارک ملت رشت ،  سیه باغ قدیم ، برکه ی اب و قو ، فواره ی اب و نور ، ریتم اهنگ و رنگ

 لابلای  برگ های زرد و نارنجی پاییز

به دنبال غروب می گردم تا در جریان آرام و حزن آلودش

پناه بگیرم

زیباست و لکه های نفرت

از آن زدوده شده است

من می اندیشم که خاصیت پاییز و غروب

در واژه های مشابهی تعریف میشوند

زبانشان یکی است و اگر معنی حرف های یک کدام را بتوان فهمید

آن دیگری را هم می توان ترجمه کرد

حالا که پاییز است

رشت در محله ی ضرب از غم لبریز است

غروب ها پر رنگ ترند

هم دست اند با هم

و باران عاشقانه تر می بارد و عشق

عشق هم نژاد از غروب و پاییز دارد

ریشه در رنگ

سمت شالکو ، سیه باغ دگر روسیاه نیست

سربراه آمده و تبدیل به بوستان ملت شده

یکسویش برکه بود در قدیم

اما هرگز شوخی شوخی در آن به هیچ غورباغه ای سنگ نخورد

زیرا کودکان سرگشته ی محل با تمام وجود سنگ میزدند به انان

و انان از سر بی خیالی جاخالی نمیدادند و شوخیانه میمردند

این روزها فواره های رقصان و موزیکال ،جای برکه را گرفته

یکماه همگان از رقص فواره ها با ریتم اهنگ شاد شدند

که اسلام بخطر افتاد، اما اخر چرا؟

سریع چند پیکر از شهدا را در صندوق های پرچم پیچ اوردند

انسوی پارک دفن کرده و پارک را قبرستان کردند

از فردایش اعلام شد ، رقص فواره ها ممنوع

پخش اهنگ شاد ممنوع

در عوض از همان بلندگو ها صدای روضه و زجه و ناله امد

نیمه از پارک را سنگر چیده بودند

چپیه بسیج را به درختان پیچانده بودند

مردم شهر دیگر نخندیدند، دیگر فواره ها نرقصیدند

کسی در خفا پرسید؛ آیا ان دو شهید خودشان راضی هستند؟

اما پاسخ نیامد، زیرا قبرها دو پلاک و یک قمقمه ی نو درونشان بود و بس

تمام اینها برای پسران ایستاده زیر چنار ، توفیقی نداشت

در ابتدا انها مشغول کشیدن حشیش بودند

انتهایش اما مشغول کشیدن گل !

باغبان بروی تابلوی روی چمنها نوشت؛ گل چیدن ازاد ، ولی کشیدن ممنوع

کلاغها از نوک کاج بلند به پایگاه بسیج نگاه میکردند

از ترس سوی دکل های مخابراتی ،فحاشی میکردند ، قار قار

کافه کتاب در ابری از دود قلیان گم شده

کتاب ها یک ب یک گریختند 

 نجوم در وسط پارک ، پشت شمشادها خم شده

در محاصره ی جوانان خوش لباس و شیکپوش اما کج کلام

از بس که دودخور شده نامش از نجوم به هجوم تغییر یافته

زن فلافل فروش ، از درد پایش میگفت ،و بیمه ی درمانی بی بخارش

و اما من! اینگونه که من دچار رنگ های سیاه و سفیدم

غروب برایم کارناوال رنگ است

در گهواره ی غروب می نشینم

چنان اغواگر است که دوست دارم

هزار سال چشم هایم را به او بسپارم

اینجا دیگر لازم نیست کسی باشم

یا حتی کسی نباشم

اینجا می توانم هیچ چیز نباشم

حتی خودم باشم

و هیچکس نپرسد

برای خودم باشم

یک جور احساس آزادی خاص که به غروب تعلق دارد

تمام کلاغ ها هم که به من زل بزنند، 

هیچ اتفاقی برایم نمی افتد

انگار این قسمت از زمان فقط از آن من است و هیچ نگاه دیگر

هیچ احساس دیگری در آن شریک نیست

تمام و کمال؛

این رنگ سرخ

تا آخرین شعاع لحظه هایم را پوشش می دهد

تا آخرین ذره ی لذت هایم را

در بر می گیرد

چه می شود اگر همینجا بنشینم؟ 

ساده شده ام

حتی معادله ای نیستم یک مجهولی برای حل شدن؛

در غروب منحل می شوم

   مسجد محل اما تغییر کاربری میدهد و غیرانتفاعی میشود

قبرها را خراب و زمین هارا متر حساب ،ساعتی به مسافران کرایه میدهد

تا چادرهای مسافرتی برپا شود

از فضای مسجد ، هشت دهانه مغازه میسازد و میفروشد

اینجا تکه ای از سرزمینی هفت هزار ساله در رشت است.

رشت  امین الضرب، پارک ملت ، ژاندارمری، شالکوه، خیابان دفاع،  و. صد نام دارد

دو قبر در دل پارک ،میان تاب و سورسوره از شهیدان گمنام دارد.

شهروز براری صیقلانی _ ابد 

 شعر  نو تبدیل به داستان بلند شود؟

شعر نو در بن بست نیست و گاه سرگشته است .

از دو سه دهه اخیر شاید خوانده یا شنیده باشید که شعر نو معاصر فارسی به " بن بست " رسیده است.

در این باره باید گفت بهنر آنست گفته شود " سرگشته " شده است. 

زیرا در بن بست راهی به پیش نیست اما در سرگشتگی اصلا حیران که در کدام کوچه باغ شعر گام گذارد یا گذاشته است. 

بن بست بودن اش هیچ. 

اشکار که این سرگشتگی در قالب نوین شعر عمومیت ندارد زیرا گاه اشعاری افریده شده اند براستی هنری و شور انگیز. وضعیت سرگشتگی در دوسه دهه اخیربوده است که در شعر نوین خود را نشان داده است . 

زیرا هنگامیکه نیما یوشیج طرحی نو در سرودن انداخت به رغم نو بودنش اما اسلوب و اصولی داشت.تعریف و ممیزه ای داشت اگر تساوی عروض و مصارح را کنار گذاشت و بنابر جان کلام فراز و فرودی می داشت. اما همچنان وفادار به ضرب آهنگ کلام و موسیقی شعر در عبارات ماند و این چنین شناسه و شاخصه داشته است. 

تقریبا مانند شعر و سرود در قالب های " دیرین " و به اصطلاح کلاسیک قصیده و غزل ، رباعی و مثنوی که همه آنها معرفه و مشخصه و شناسه ویژه و خاص خود را داشته اند. 

اما شعر نو از هنگامی سرگشته گردیده است که از همه قالب ها رها شد از قالب نیما یی هم که گذشت در بسیاری موارد نمی دانسته است که کجا باید برود و سرگشته ماند. 

از قالب های تعریف شده که دیگر خبری نبود و به موسیقی شعر هم که دیگر نیازی نبود . اما این پرسش نشد آیا این پدیده ای که خودرا شعر سپید و آزاد معرفی می نمود نباید هویت و شخصیت هنری داشته باشد. که البته داشته است اما دیگر تیر از کمان قالب های شعر دیرین و نیمایی رها شد. و هنوز رها اما در بسیاری موارد "سرگشته " می رود. 

دیگر ازاین بهترو آسان تر نمیشود که شاعر شد ! نه نیاز به سختگیری های قالب های دیرین " کلاسیک " هست و نه نیازبه اوزان در ابیات و عبارات . هر چه می خواهد دل تنگ ات بگو ! .

این بعنوان یک نگرش آزاد منشانه خیلی هم خوبست اما بایست دانسته شود این آزادی و رهایی از قالب ها به معنای آزادی گذر از چهارچوب ( پارادایم ) هنر نیست که " تاثیر گذاری " ارزشمند ترین شناسه آنست.

. 

به عبارتی یک پدیده هنری و در اینجا شعر اگر تاثیر گذار شد دلپذیر هم می شود. دلپذیری و موثر بودن اشکار است دربروز جلوه های احساسات گوناگون بوده است . از غم و غصه تا وجد و شادمانی ، عشق و نفرت ، مهر و خشونت ، حماسی و ی ، در پهنه های اجتماعی فرهنگی جامعه می باشد. این تاثیر گذاری بر پایه بکار بردن آرایه های سرودن مانند تشابه و تضاد . استعاره و ایماژ(نما گرایی وتصویر سازی ) . ایجاز و ایهام . توصیفات وترکیبات و دیگر آرایه ها در آفرینش های شعر و سرود بوده است. 

بعبارتی درست که می توان شعر را بدون بکاربردن قالب های دیرین هم سرود اما بکار بردن آرایه ها در آفرینش شعر سرود حتما نیاز بوده است و این وجه مشترک همه اشعار در قالب های دیرین ( کلاسیک ) 

و نوین ( نیمایی ، سپید و آزاد. ) بوده است.

در غیر اینصورت هر چه باشد هنر نیست. 

حال از شعر و شاعری که در ابعاد حجمی و وسعت واژگان از نظر تعداد به یک مقیاس نوظهور پل میزنیم که در ابتدای امر هیچ یک از اهل قلم ظهور چنین پدیده ی منحصر بفرد و نو بنیانی را جدی نگرفته و به نیم نگاهی بسنده کرده و گذر کردند ، ولی از خاصیت گذر زمان غافل که هرچه به پیش رفته ایم ، این پدیده ی ادبی پررنگ تر و برجسته تر خودنمایی کرده است . حال به شرح میگویم که نقل از چه موضوعی ست این سبک نوظهور.

 مشخصات ادبی = پدیده ی مورد بحث و جدال در مجامع ادبی فارسی نویس و فارسی خوان در این روزهای کوتاه و بلند 1397 پیرامون یک سری آثار ادبی محدود از یک نویسنده ناآشنا آغاز گشت . که از حیص ادبی به هیچ عنوان حد و حدود و تعداد واژگانش با مختصات شعر همخوانی ندارد و بعبارتی در محدوده ی تعداد واژگان یک داستان بلند 400 صفحه ای با فونت ریز و هم خط میگنجد اما از نظر وزن و آرایه و ضرب آهنگ ، و ردیف و بخصوص از نقطه نظر مفهوم گرایی و تاثیر گذاری دارای مشخصات شعر میباشد . آنهم از جنس سپید . اما با تفاوت های ارزنده و قابل تحسینی که در شعر سپید از انان اثری نیست. پس از مدت کوتاهی با چاپ و نشر اثار ادبیات داستانی با این مختصات و همگی از یک نویسنده ناآشنا ، و استقبال طیف وسیعی از مخاطبان اهل قلم و خرد این سرزمین به آرامی توجه هات و نظرهای اهل فن را بخود معطوف نمود ، و این نویسنده از هر نظر سنت شکن شد مخصوصا آن زمان که به یکباره آوازه اش از ورای مرزهای سرزمین مان بگوش رسید و چند تن از بزرگان ادبیات داستانی ایرانی که در غربت گذران زندگانی میکنند همچون جناب استاد فرج سرکوهی و یا ریاست دانشکده هنرهای نوشتاری نیویورک نورت ویست منهتن و سرکار استاد شیرین نشاط از بزرگان هنر در سطح اول جهانی شروع به ستایش و نقد های مثبت و تحسین برانگیز وی نمودند ، ناگفته نماند که نکات در هر نقد دو جنبه داشته و منفی را نیز شامل میشده ، اما در حد نکات بی اهمیت و توپوق های نوشتاری بیش نبوده ، از این هنگام جامعه ی اهل ادب از بی اعتنایی اولیه ی خود نسبت به اثار نوظهوی وی دست کشیده و یک به یک از ظهور پدیده ی جدیدی در ادبیات داستانی کشور سخن به میان اوردند ، که البته در عمل پیروی از سبک وی نیاز به توانایی خاصی دارد که به ندرت بتوان چنین توانایی ذاتی را اکتسابی کسب نمود ، پس همگان گیج و سردرگم ، که مکتب جدید اگر بی مرید و بی رهرو بماند که دیگر اسمش سبک نیست . .

از اینرو این اثار نظیر ندارند که یک داستان بلند را اگر در بالاترین حجم غیر معمول تصور شود تماما با حفظ سیر پیوستگیش و با رعایت اصول نویسندگی خلاق و پیرنگ های پیشرفته و دیگر تکنیک های داستان نویسی را بجای بهره گیری از نثر یا نثر روان ، همگیش را از جنس شعر سپید خلق نماییم. 

خب بی شک چنین اثری از رده ی اثار فاخر محسوب میشود و ناب ترین اثر زمان حال خویش خواهد شد ، که تا قرن ها سخن از ان به میان اورند ، همچون پدیده ی متفاوتی که شاهنامه فردوسی نام گرفت و همچنان انرا ستایش میکنند . 

اما سوال یک میلیون دلاری اینجاست که خالق چنین اثری در چه جایگاهی از سطح علم و تجربه قرار دارد؟ آیا خلق چنین اثری بخودیخود پدیدآورنده چنین شاءن و منزلتی برای خالقش است؟ حال باید به شرح خالق بنشینیم و با هزار سوال بی جواب و مبهم مواجه شویم که نویسنده ای بنام شین براری کیست و از کدامین نسل ادب و هنر این مرزبوم به معرض ظهور رسیده که از پلکان پیشینیان گذر نکرده بیکباره بالای سر بزرگان تکیه بر جای بزرگان میخواهد بزند ! به حق اعتراف که اسباب بزرگی فراهم است اما بی تعارف در بزرگ بودن شخص شخیص نویسنده در عالم ادب جای بسی شک و تردید است . 

ابتدا باید برای چنین مخلوق خلق شده بر متن کاغذ نامی گذاریم تا بتوانیم او را صدایش کنیم ،  

به چنین سبک ساختارشکنی چه باید گفت؟

اولین اسمی که به چنین سبک و سیاقی خطاب گرفت توسط استاد گلشیری بود که در نقد و بررسی سبک نوگرای شین براری در مصاحبه ای با رسانه ی دروچیوله قسمت کتاب هفته ، چنین گفت؛ شین براری خالق سبک سپیدار بلند

از ظاهر واژه ی. سپیدار بلند ، میتوان دریافت که هدف نامگذار از چنین واژه ای از ان جهت بوده که سبک عرضه شده توسط شین. بمانند یک شعر سپید است اما بلندای آن از ظرفیت سرودن اشعار گذر کرده و همچون شاهنامه و یا گلستان سعدی بی نهایت ادامه یافته . پس از چنین حیصی انرا سپیدار بلند نامگذاری نموده. 

در جای دیگر اما بسیاری از ادیبان ، همچون استاد باباییفر مفرد و یا استاد فیاض پور ماچیانی. شین را خالق سبک ؛ خاص و یا در جایی مدرنیته و حتی شهر بافت خطاب کرده اند. 

و ما به همان سپیدار بلند بسنده میکنیم. 

بیوگرافی نویسنده= شین براری 

    شین براری که به نام حقیقی شهروز براری صیقلانی از نسل سومی ها و بعبارتی از دهه شصتی های این مرز و بوم است از خانواده ای تحصیل کرده و از نوادگان یکی از بزرگان شهر رشت است ، بگونه ای که پسوند ایشان به هیچ محله ی روستانشین و یا شهرستانی تعلق ندارد و بلکه اصلی ترین میدان کلانشهر رشت بنامشان است و صیقلان نامیده میشود و در صد متری از برج شهرداری شهر قرار دارد ، او تحصیلاتش را در دانشگاه آزاد اسلامی و در رشته ی مکانیک سیالات گذراند و از نمونه ی سطح علمیش باید به کسب رتبه ی دو رقمی در ازمون کنکور سراسری کارشناسی اشاره نمود. او در محدود مصاحبه های منتشر شده از طرف مجله دوفصلنامه ویرگول که دفترش در شهر رشت قرار دارد و همچنین در بیوگرافی منتشر شده در مجله ادبی چوبک از خود چهره ای بی ادعا و مبهم اما کاریزماتیک ارایه میدهد ، که میتوان از افتادگی و ادب و بالامنشی در پیکره ی شخصیتیش اشاره کرد . او خود را خالق هیچ سبک نوظهوری معرفی نمیکند و از لغب نویسنده بودن ،خودش را معاف میدارد و عنوان میکند که فاصله ی زیادی به جایگاه حقیقی یک نویسنده دارد 

حال پرسش مهم؛?

چگونه سبک سپیدار بلند را از خالقی غیر تخصصی و بی ادعا بپذیریم؟ 

اگر اساتید بنام و پر مدعای ادبیات داستانی ما چنین توانایی ذاتی ای در خلق چنین اثاری داشتند آیا انگاه میپذیرفتیم که سبکی جدید به عرصه ی ظهور رسیده؟ اگر یک فرد عادی و بی ادعا چنین قابلیت بالایی از خود بروز داده پس چرا به او مجال پیشرفت توسط اساتید بی اثر داده نمیشود؟ براستی که ظهور شین براری سیلی محکمی بر ادیبان بی ادب و بی اثری گشت که همچون زنبور بی عسل و عالم بی عمل تکیه بر جایگاه ناحق زده و جلوی پیشرفت ادبیات این مرز و بوم را گرفته و دچار سرگشتگی نموده اند. ع

♠♣♥♦صفحه۸ خط هفتم داستان حقیقی جالب 

______________________________________________

  عمه زری اجازه م م می میدی ک که ب برم توی ک کو کوچه ب بازی کنم؟  

زری؛ توی کوچه خبری نیست که . کجا میخوای بری؟ لابد. مخوای بری باز. یواشکی و طوطی کاسگکو مادام پیره رو دید بزنی ! درست میگم ؟ 

ادوین : آ ا اخه از وق وقت وقتی منو برده بودن پر پرشگاه تا حالا. دلم تنگ ش ش شده واسش 

زری؛ پرپرشگاه چیه؟ منظورت پرورشگاهه؟ نبآید این حرف‌و جلوی کسی بگی ، به همه بگو مسافرت بودی این دو هفته. رو . پس برؤ ولئ زود برگرد خونه . 

ادوین که در عالم کودکی هایش از دنیای پلید بزرگترها بیخبر است هوش و حواسش جای دیگری ست و بروی نوک انگشتان پنجه ی پاه ایستاده و گردنش را کش آورده تا بلکه بتواند ته باغ را ببیند و نگاهی به طوطی محبوبش انداخته باشد، آو نقشه ای زیرکانه میکشد. و توپ فوتبالش را به داخل حیاط شوت میکند تا به بهانه اش برود و به طوطی کاسکو سری بزند .

‌ سپس بی مقدمه لحظه ی خروجش از درب چوبی حیاط تصمیمی میگیرد و کما فی سابق از سر شیطنت متلکی به مادام بگوید و سپس فلنگ را ببندد ، او میگوید

مادام ، گواهینامه نداری ، بعد رفتی پشت عینک نشستی؟ پشت کن ،خم شو ، میخوام شماره پلاکت رو بردارم 

و خودش هار هارررر میخندد 

سپس از سر بازیگوشی و شیطنت تصمیم به گفتن جمله ای بی ربط و بی مقدمه به مادام میگیرد و با کمی مکث چشمش به جاروی بلند با دسته ی چوبی کنج دیوار حیاط می افتد و نیم نگاهی هم به خال روی بینی مادام میکند سپس میپرسد؛ 

مادام جوووون چرا جاروب معروفت رو کنج حیاط پارک کردی؟ مگه بنزین نداره؟ ، شما که جوان تر بودی ، از این کفشهای نوک دراز هم میپوشیدی؟    

 مادام که با شوخی های زیرکانه ی پسرک خوب آشناست ، بین دو راهی شک و تردید مانده ، نمیداند که لحن جدی پسرک اتیش پاره را باور کند و جدی پاسخش را بدهد و یا که بنا بر تجربه ی همیشگی ، پیشاپیش او را به فحش بگیرد و او فلنگ را ببندد ، در نهایت میگوید؛ 

ای پسرک بیشرف ، ناقلا ، بر اون ذات خرابت لعنت ، از اون لبخند موزیانه ات پیداست میخوای یه چرت و پرتی بارم کنی و فلنگو ببندی در بری 

_ نه مادام جون ، اعتراف میکنم چنین قصد پلیدی داشتم اما دیگه نمیخام بگم ک جادوگر شهر اوز هستی ، و در عوض اگه پسر خوبی باشم ، و قول بدم که همش الکی الکی توپم رو نندازم توی باغ شما ، تا به بهانه ی قوطی قاسکو(طوطی کاسکو) بیام و سرک بکشم شما میزاری هر روز بیام یکم با قوطی کاسکو بازی کنم؟  

•-- ای پدرسوخته. پس هر روز از قصد. توپت رو میندازی توی حیاط ؟ 

پسرک مجدد با شیطنت اولین جمله ی خطور کرده به ذهنش را میگوید 

  اره ، خوب کاری میکنم. بازم میندازم ، در ضمن من کوچولو تر که بودم شما رو که میدیدم همیشه خیال میکردم با این عصای چوبی و خال روی بینی و موههای فر فری و روسری قرمزی رنگت سوار جاروی دسته بلندت میشی و پرواز میکنی و میخندی توی اسمون و پرواز میکنی میری به شهر اوز.    

سپس زبانش را با شیطنت در اورد و فرار کرد. و لنگه دمپایی پرت شده به سویش ,به چارچوب درب چوبی حیاط خورد و داخل حیاط بازگشت .     

و با از سر شیطنت سریع از تیررس عصای چوبی مادام میگریزد و جیم میشود

_ _____________________________♦♥♠♣.

     صفحه ۶۵ خط سوم پاراگراف اول     

// /////////////////////////////////////////////

خاله جون شما خونه تون اون درب چوبی کهنه ست که ته بن بسته؟ 

الهی بمیرم ، با منی؟ چی پرسیدی ازم؟ ببخش حواسم نبود دوباره بپرس ببینم دختر خوشگلم

پسربچه ی سفید روشن و شش ساله کمی اخم کرد و دستش را به کمر زد و با لحنی کودکانه و شیرین گفت؛ 

_ خاله جون واقعا بنظرت الان من دخترم؟ مگه هرکی خوشل موشل (خوشگل) باشه ، باید حتما دخمل (دختر) باشه؟ عمه زری میگه من بعدا حتما سبیل و ریش در میارم ، فکرشو کن ،خخخ خنده ام میگیره 

مریم مینشیند تا هم قدش شود و دستان ظریف و پژمرده اش را که از فرط کلفتی و شستشوی رخت و لباس ،ظروف ، فرش و تماس وسواسگونه با آب چروکیده شده را بروی شانه های کوچک پسرک میگذارد و غرق در عالم رویا ، به چشمان پسرک خیره میشود و میگوید؛ 

• اسمت چیه خوشگلکم؟ خونه ات کجاست ؟ من تا حالا ندیدمت توی این بن بست !? پسره کی هستی؟  

پسرک که در عالم کودکانه هایش است ، سوالش را نشنیده میگیرد زیرا در این لحظه سراپای وجودش ،محو در کشف پاسخی ست برای سوالی که در ناخودآگاهش مطرح شده ، او به تفاوت ظاهری مریم نسبت به خانم های دیگر می اندیشد ، زیرا در نظرش یکجای کار میلنگد ، و مریم با تمام ظرافت های نه و عشوه های دلبرانه اش ،باز چیزی نسبت به ن دیگر کم دارد ، پسرک چشمش به گوش های مریم می افتد و میگوید؛ 

هااا فهمیدم خاله جوون. تو گوشهات رو گوشواره ننداختی و گردنبند و النگو و دستبند و انگشتر و ساعت ننداختی ، و اصلا صورتتو آنانش (آرایش) نکردی. ،واسه همین یجوری انگار ناراحن (ناراحت) و غمینی(غمگینی) 

پسرک که بی توجه و بی اعتنا نسبت به پرسش مریم است ، باردگر پرسش نخست خودش را با کمی لُکنت زبانی که دارد تکرار کرد و گفت؛ 

خاله ژونی ، ش ش شما وا ، وا ، واسه اون خونه ی آ ، آ، آخری هستی؟ ه ه ه هم هم همونی که درخت انجیل تکیه داده ب دی دی دیوارش؟ 

•; آره عزیزم من واسه همون جام .  

 مریم که هرگز ازدواج نکرده و سالهاست اسیر دست مادرخوانده ی بدطینتش است ، از سر مهر و لطافت روح زلال پسرک لبخندی دلنشین بر چهره نشانده و دلش میخواهد پسربچه را در آغوشش مادرانه بفشارد ، اما از تصور تقدیر بدی که در طالع اش رخنه کرده به یکباره افسرده و غمناک میشود و طراوت و نشاط بر چهره اش غریب میگردد ، نگاهش را از نگاه پسرک میرباید و با عبور نسیم بهاری از بینشان ، زولف بلند و سفیدش هویدا میشود و برای لحظاتی کوتاه در هوا پیچ و تابی میخورد و همراه نسیم میرقصد، مریم به نقطه ای نامعلوم در کمی انسوتر خیره مانده ، بروشنی پر واضح است که غمی جانکاه در روانش جاری گشته و برق از چشمان نافذ و درشتش پریده و روح سرد ناامیدی بر پیکرش دمیده ، ناگه پسرک سکوت را جر میدهد و میگوید؛ 

_همونی که د د د د د درب چوبی دد دد د داره هااا ، اون خ خ خو. خو خونه که پشتش کلی باغ بزرگ د د د داره رو میگمااا ، اخه من یکبار با عمه ز ز ز. ز. ز زری اومده بودیم خ خ خو خونه تون ، اما شما داشتی رخت میشستی و نمیدونم چ چ چ چرا گریه میزدی(میکردی) ف ف ف فکر کنم پیاز بود توی جیب لباسا ک چشمای خ خ خو خو خوشلت (خوشگلت) اشک میشدش همش ، من عاشق قوطی قاسقو ش ش ش شمام

مریم از تعجب نگاهش به پسرک باز میگردد و با ابرویی بالاتر از حد معمول و حیرت میپرسد؛ 

•چی؟ چی گفتی؟ نفهمیدم چی رو میگی؟. 

_ ق قو قو قوطی قاسکو دیگه ه ه! همونی که صدای پیشی رو در میاره و توی ق ق قفس هستش و ب بجای غ غ غذا فقط تخمه میخوره هااااا. اونو میگمممم 

•تخمه میخوره؟ چی تخمه میخوره؟. 

_همونی ک ک که مادام پیره م م میگه اگه بزرگ بشه حتی میتونه حرف بزنه دیگگگگه! 

•مادام پیره؟ منظورت مادرمه؟  

_ الکی ن ن نگو ، اون که م م مادرت نیس ، اگه مادرت ب ب بود که اذیتت نمیکرد الکی نگوووو. داری سرمو گول م م می می میمالی؟اره؟

• کی گفته ک مادام پیره منو اذیت میکنه؟. چرا چنین فکری میکنی؟

_همه میدونن ، خ خ خودم د د دیدم    

•منظورت از همه کیه؟

_اینارو ولش ک ک کن ، قوطی قاسقو تون رو م م می میشه بدید به من؟ اخ اخه اخه اخه خیلی دوستش د د د دا دارم ، قول میدم از قفس بیرونش نیارم ،که یهو پ پ پی پیشی بخورتش

•آهااا تازه فهمیدم ، منظورت طوطی کاسکو توی قفسه مادام هست رو داری میگی؟ 

_آره دیگه ، پ پ پ پس چی !  

•وااای الهی بمیرم براات ، تازه فهمیدم ، تو برادرزاده ی زری خیاطی ! خدا پدر مادرتو بیامرزه . اسمت چی بود؟ 

_ ا ا اد. ادوین 

•ادوین چند وقته برگشتی پیش عمه؟ آخه شنیده بودم رفته بودی دو هفته مسافرت  

ادوین که راز کوچکی را پنهان کرده و ناتوان از دروغ گفتن است بطور غریزی هول میشود و دستپاچگی به همراه لکنت زبان بسراغش میایند و او طبق معمول موقع لاپوشانی و یا مخفی کاری به آسمان نگاه میکند و چشمانش را ریز کرده و کمی اخمو و جدی میشود و کلمات را نامنظم و جویده جویده عنوان میکند ، او میگوید ؛

بله ، م م م من ن نبودم ، من ، من رفته بودم ، یعنی ،نرفته بودم ، منو به زور برده بودن ، منو یه جایی ک که‍ که که ، تخت چند طبقه ای زیاد د د دا داشت ، بعد صف ، من ، نوبتی ظ ظ ظر ظرف غذامون استیل ، س س سا سالن غذاخوری ، بعد پسرای دیگه هم بودن. ،من بهم حرفای بد زز زدن، بعد من ولی ، گریه نکردم ، اما ک ک کتک خوردم ، ک ک ک کم نه! زیاد . خیلی طولانی گذشت ، نمیدونم یعنی بلد نیستم بشمرم ، اما دوبار ج ج ج جم جمعه شد ، چون جمعه ها نهار برنج میدادن فقط و ولی مال منو یه پسره سیاهه چاقالو بود که مسخره ام میکرد همش ، اون برنج م م من منو میخورد ، و من من ف ف ف فقط میترسیدم ، من که نبودم چون برده بودنم پ پ پرورشگاهه . نه!نه! اشتباهی گفتم ، همون ک شما گفتی بهتر تره . من ، من ه ه همو همون مسافرت ش ش شبا شبانه روزی پسرانه نگه داشته ب ب بو بودنم  

مریم که از حرفهای پسربچه ی معصوم حسابی احساساتی شده و اشک درون چشمانش حدقه زده چشم در چشم او مانده و فقط میداند که اگر پلک چشمانش باز و بسته شود ،اولین اشک از ان سرازیر میشود و در همین حین بود که . 

صدایی از انتهای کوچه پرخاشگرانه و غضب آلود تمام حریم کوچه را هاشور زد و در گوشهای پسرک میپیچد ، صدایی آشنا ، و خشن که میگفت ؛ 

∆ْ; مریم خدا ذلیلت کنه دختررر توکه هنوز توی کوچه لش داری ، الان نانوایی میبنده هااا ، خدا بگم ذلیلت کنه ،الهی سیاه بخت بشی که منه پیرزن رو دق میدی با سربه هوا بودنات .

پسرک با ترس به پشتش نگاه میکند و از انجاکه میداند مادام گوشهایش سنگین است با صدایی بلندتر از حد معمول میگوید؛ 

س س سلام م م م مادام جون 

سپس بسمت مریم بازمیگردد اما متعجب از جای خالیش ، زیر لب میگوید؛  

چ چ چی زود فرار زدش از ترس م م مادام پیره 

مادام که چشمانش خوب سوء نمیکند ، و بروی ویلچر نشسته پسرک را فرا میخواند و از انجایی که پسرک در غروب یکروز بهاری شلوارک کوتاهی از جنس لی به تن دارد ،او را شرتی صدا میزند و میگوید؛ 

∆ آهاای ی ، بیاا اینجا ببینم .   

سپس زیر لبی چند فحش نیز به رسم عادت حواله میکند و میگوید ؛ 

∆ پسرک مادر مُرده ی ،بی پدر .   

پسرک با قدمهای لع لع کنان و سرخوش به انتهای بن بست خمیده و خاکی میرود و میگوید؛ 

س س سلام مادام ، م م م من ی نیستم که مادام جوون . م م من ادوین هستم. اون دفعه با عمه ز ز زری اومده ب ب بودیم و واسه (مادام وسط صحبتش میپرد و جملاتش را نیمه کاره میگذارد و با تلخی میپرسد)

∆; کی از پرورشگاه در اوردش تو رو؟

ادوین که خیال میکرد هیچکس از رازش خبر ندارد با حالتی شوکه و با کلماتی جویده جویده و نامفهوم گفت؛ 

من ، من ، فقط اخه ، من ، اونجا ، فقط دو هفته من ، فقط پرورشگاه مونده بودم ، چون من ،فقط عمه زری فهمید اومد سریع، زری ، منو در اورد و قرار شد با من ، نه، یعنی ،من با اون زندگی کنم م م من شما کی گفت ب به بهتون ، از کجا ، ف ف فهمیدید؟ مم من مسافرت بهتر تر بودشاا . من بخدا!.

مادام با صدایی یواش تر و با حالتی شکاکانه و لحنی تهدید آمیز گفت 

∆ داشتی به مریم چی میگفتی؟ وای بحالت اگه بفهمم راجع به اون خواستگاری ک عمه ی ات واسش پیدا کرده بود ،چیزی گفته باشی ، کاری میکنم بندازنت باز یتیم خونه 

ادوین در حالیکه دو پله از سطح حیاط و مادام بلندتر بود و زیر چارچوب و طاق هشتی اش ایستاده زول زد به مادام ، او که در حاضر جوابی و شیطنت های زیرکانه نظیر ندارد ، یک دستش را به کمر زد و با دست دیگر جلوی دهانش بمانند ییسیم پلیس نگه داشت و با حالتی نمایشی و پر از ادا. اطوار های کودکانه گفت؛ 

کیش کیششش مادام پیره ، بوق بزن حرکت کن ، حرکت کن پیره زن خ خ خرفت ک ک ک کیشششش کیش. اون توالت فرنگی سفیدی که زیرش چرخ داره بزنه کنار ، شما گواهینانه (گواهینامه) نداری با چه حقی پشت عینک نشستی؟ 

کهنه، روعی ، مس، حلب، وسایل انبار ، نان خشک ، کتری کهنه ، رادیو قراضه ، مادام پیره خریداااریممممم

شلیک لنگه ی دمپایی از جانب مادام همانا و فلنگ رو بستن همان . حین فرار و خنده های شیطنت وار از کنار مریم گذشت ، بی آنکه متوجه ی حضورش شده باشد ،

پاراگراف سوم ، خط اول _ صفحه ۱۰۶ داستان بلند بلیط یکطرفه , بقلم شهروز براری صیقلانی

 مریم به خانه رفت و درب را نبست ، و صدای قر قر های همیشگی مادام بلند شد ، گویی تمام دق دلیهایش را سر مریم بینوا تخلیه مینمود و او را با صدای خشدارش چنین میخواند و به مضحکه میگرفت؛ 

♪∆ ترشیده ی خاکبرسر ، خاک عالم برسرت نگبت ، نسناس ، ریخت عجوزه ات رو از جلوی چشام دور کن ، اشتهام کور میشه . فطرتت کلفتی و کنیزی هست ، پتیاره ، چرا زنده هستی اخه؟ سربزار بمیر ، نه تحصیلات عالی، نه هنری، نه دست کمالی ، نه دست پختی ، نه نجابتی، نه ظرافتی، نه پدری ، نه مادری، اخه یه ادمم مگه این حد بی پدر مادر میشه؟ دغ کردن به درک واصل شدن. و از دستت نجات پیدا کردن ، این منه درمانده و علیلم که تمام سربه هوا بازی هات رو تحمل میکنم و همش حرص و جوش میخورم اما باز تحملت میکنم . اخه نگبت با اون قیافه ی کفتار از زولف سفیدت حیا کن ، فلاکت ازت میباره ، چرا زنده هستی اخه ذلیل شده ؟ من هجده سالگیم شوهر دومم توی مسیر کربلا ناپدید که شده بود همه گفتن طوفان شن اونو کشته ، ولی من اونقدر وفادار و متعهد بودم که به پاش نشستم، تا چهل روز رخت سیاه پوشیم ، بعدش اجازه دادم که میرآقا بیاد خواستگاریم 

~مریم پوزخندی به طعنه میزند ، طبق معمول چنین لحظاتی سرپا تند تند لباسها رو تا میکند و وسواسگونه بروی هم میچیند ، مریم زیر لب گفت؛ 

چهل روز صبر کرده ،چه افتخارم میکنه ، واسش چسب زخم بخریم، همچین میگه چهل ل ل ل روز ، که انگار مثل من چهل سال تنهایی و بی شوهری سر کرده ! خنده دارش اینجاست که بعد ازدواج با میرآقا ، پدرم میگفت بعد یکماه نشده بود که شوهره قبلی زنده از کربلا برگشت زکی ی ی 

مادام؛∆ زیر لب چی پچ پچ میکنی هرزه ی ، ها؟ 

مریم خونش به جوش آمد ، دلش را به دریا زد و سکوتش را شکست ، قر قر های همیشگی مادام اینبار با سنت شکنی مریم مواجه گشت ، و مادام به غلط پنداشت که مریم از ماجرای خواستگاری که زری خیاط معرفی کرده بود را فهمیده و از همینروست که چنین گستاخ شده و حاضرجوابی میکند ، و به طعنه گفت؛ 

∆ میدونم از چی داری میسوزی ، حق داری خلاصه بعد فراغ نوغان یه خواستگار مهندس و عاشق پیشه از آسمون افتاده بود زمین، اونم که تا فهمید تو چه دختر شه و وسواسی و ناراحتی اعصاب داری هستی سریع پشیمون شد ، اما خیال نکن که اگه خودم بهت نگفتم دلیل بدی داشته، نه اتفاقا من خیرت رو میخواستم و به گمونم زری خیاط دید که مهندسه چرب و نرمه ، خودش زیر پای مهندس نشست ، و راهش زد ، حتی خبر دارم پشت سرت چیا به خواستگارت گفته

مریم سراپا شوکه و پشت به مادام ایستاده ، یک قدم مانده به مرز جنون عانی برسد ، درون مغزش زله ای هشت ریشتری در حال وقوع ست . آتش فشان افکارش در حال فوران ، چهل سال از بدو تولد تا ان لحظه ی شب هنگام بهاری به سرعت نور در خاطرش گذر کرد ، او بابت از دست رفتن خواستگار به هیچ وجه ناراحت نیست ،زیرا خودش بهتر از هرکسی میداند که هیچ میل و کششی نسبت به جنس مخالف ندارد و حتی تصور زندگی زیر یک سقف حتی برای یک شب ،نیز ناممکن است ، مریم به ناگاه با صدای بسته شدن درب چوبی حیاط ،تمام رشته افکارش پنبه میشود و سمت پنجره میرود ، یعنی خیالاتی شده ، و تصور کرده که درب حیاط بسته شده یا که ؟.     

    اما بواسطه ی سنگینی گوشهای مادام او هیچ واکنشی بروز نداده و کماکان جلوی تلویزیون کوچک سیاه سفید نشسته و یک نفس حرفهایش را به هم میبافد ،

مریم نگاهش بوی کافور میدهد ، او چای آخر را پر رنگ تر از تمام چای های یکسال اخیر میریزد و برای مادام با نبات میبرد ، با حالتی مشکوک چای را جلوی مادام میگذارد و زیر چشمی نگاهی به مادام میدوزد 

مادام ؛ ∆ توجه کردم که یکساله خودت چای نمیخوری و فقط نبات داغ میخوری ، یا که سر سفره بارها نان خالی میخوری ، اینا همه بخاطر فطرت پایینته دختر ، به مادر خدانیامرزت رفتی ، البت سرش بره پایین تر توی گور ، من که نحسیتش رو ندیده بودم. بلکه میرآقا. میگفت این مریم. به مادرش رفته .  

مریم از سالهای گذشته تصمیمی شرورانه و غیر معمول را در سر پرورانده بود ، اما هربار انجامش را به تعویق می انداخت تا بلکه بخاطر کهولت سن طرف بمیرد و نیازی به الوده شدن دستانش به خون کسی نباشد. او حتی با شیوه ای شیطانی و عجیب مقدمات تعجیل مرگ مادام را فراهم کرده بود  

و دم های بریده شده ی مارمولک را که مملو از سم کشنده تیؤکسین میباشد را همراه چای خشک هربار در قوری دم میگذاشت و برای مادام از ان چای میریخت در فنجآن ها و برایش میبرد و از همینرو بود که خودش هرگز چای نمی نوشید . و ترجیح میداد به یک استکان اب. جوش ساده بسنده کند .   

او بیخبر از حضور ادوین در حیاط خانه ، نیمه شب در حین بحث و جدل با مادام. از کوره در میرود و با جای شمعدانی فی بر سرش میکوبد از پشت سر و مادام میمیرد. .

مریم با بیل. انتهای باغ. قبری میکند و مادام را به‍ زحمت و کشان کشان سوی قبر میبرد و انرا درون قبر می اندازد ً    

و مجدد قبرش را نیز پر میکند و لحظه ای که هوا و اسمان به سپیدی صبح نزدیک میشده. کارش تمام میشود. و ناگهان صدای کودکانه ای از پشت سر با لکنت میگوید ؛  

  الان قو ق ق قوطی ق قاسکو مال من میشه؟  

مریم شوکه و متعجب به ارامی سرش را بر میگرداند و ادوین را بی خیال و بی ریاح میبیند که نزدیک قفس طوطی کاسکو نشسته و دستانش را زیر چانه اش زده و خمیازه ای بلند میکشد گویی که تمام. ز۰مت حفر قبر و پر نمودن مجددش را. او با چشمان درشت و نگاه کنجکاو. کودکانه اش. نظاره گر بوده و حال. از خستگی. خوابش. گرفته باشد  

مریم که تمام مدت مشغول تلاش برای مخفی کردن جسد بوده حال تمام زحماتش را نقش بر اب میبیند . چون. شاهدی وجود دارد که نظاره گر از صفر تا صد ماجرا بوده  

مریم رنگ از رخصارش میپرد و چشمانش منبسط و دهانش باز میماند

                                   ____________________________________

پاراگراف اخر داستان صفحه ۳۸۷                                      

__ ♣♠♥♦ __________________________________          

  بیست سال بعد. . . .        

مریم جون تازه فوت شد ، من. ادوین هستم ، مریم چند روز پیش بهم گفت که شب حادثه قصد داشته از ترس لو رفتن ، منم به قتل برسونه ، و لحظه ی اخر نتونسته بوده. ؤ تصمیم به یدن من و فرار از شهر. اردکان به. چابهار. کرده بود و. منم این بیست سال رو با مریم بزرگ شدم و زندگی کردم ، لوکنت دیگه ندارم . شب حادثه. مریم بهم به دروغ گفت که اگه برگردم خونه منو میبرند پرپرشگاه یعنی پرورشگاه   

و منم حاضر شدم شبانه باهاش و به عشق این طوطی کاسکو. از اردکان فرار کنم . 

مادام پیره روحت شاد ، هرسال. روز به قتل رسئدنت قاتلت از عذاب وجدان هزار بار. میمرد و زنده میشد. . کاش بودی و باز دمپایی پرت میکردی برام.   

عمه زری هیچ خبری ازت ندارم ببخش. ببخش فقط به‍ خاطر طوطی بود که. شب رفته بودم توی حیاط همسایه. واین همه. پیچیده شدم به تقدیری عجیب.  

مریم عاشقانه برام مادری کرد 

الان هم ایستگاه قطار. منم و یه قفس خالی .   

و بلیط یکطرفه

نویسنده. شهروز براری صیقلانی 

فی البداعه 

با سپاس از (شهروز براری صیقلانی) بازنشر از سرکار خانم بهاره ارشد ریاحی 

فرمالیسم هنری به عقیده‌ای گفته می‌شود که معتقد است، ارزش یک اثر هنری‌ فقط وابسته به فرم آن .چگونگی‌ساخت و ویژگی‌های بصری‌اش است

در هنر بصری، فرمالیسم بیان می‌کند که تمام چیزهای ارزشمند یک اثر در خودش نهفته ‌است و عواملی مانند ظرف تاریخی ساخت اثر، زندگی هنرمند یا هدف هنرمند از ساخت اثر در درجات بعدی اهمیت قرار دارند.

تاریخچه فرمالیسم به سال 1914 بر می‌گردد؛ سالی که "ویکتور شکلوفسکی" در روسیه رساله ای به نام رستاخیز واژه منتشر کرد که به عنوان نخستین سند ظهور مکتب فرمالیسم شناخته شده‌است.

بر پایه نظری دیگر، فرمالیسم را نخستین بار کلایو بل (clive bell) مطرح کرد و تــوضیح داد که اثـــر هنـری، خودمختار و مستقل از جهان خارج است.

بل عقیده دارد معیار ارزش‌گذاری نقاشی، مضمونِ تصاویـر نیست، بلکه جـوهره حقیقی نقاشی در جستجو و انکشاف فرم متجلی می‌شود.

هنر مدرن به‌خوبی از این دیدگاه استقبال کرد و از آن برای پیشرفت خود کمک گرفت.

دیدگاه‌های "گرین‌برگ" در این مقاله سبب می‌شود تا تأثیرات نگره فرمالیسم بر رشد و تحول هنر مدرنیست بهتر شناخته شود.

درباره فرمالیسم و ساختارگرایی اولیه 1960- 1914 هانس برتنس در نیمه ی نخست قرن بیستم نظریه پر

نظریه پردازان ادبیات اهل روسیه و چک برای بسط نظریه ی ادبیّات تلاش کردند . چه چیزی است که متون ادبی را از؛ برای مثال اسناد دولتی یا مقالات رومه متمایز می کند ؟ آنان در تلاش هایشان برای پاسخ به این پرسش که ادبیّات چیست بر جنبه های فرمال و فرمهای خاص ادبیات و نیز زبان مورد استفاده ی ادبیات متمرکز شدند . فرمالیستهای روسی عقیده داشتند ادبیات با به کار گیری گستره ی وسیعی از " تمهیدات " آشنایی زدا زبان مورد استفاده ی خود را از زبان غیر ادبی متمایز می کند . آنان در گام بعدی اصل آشنایی زدایی را به عنوان نیروی محرک تاریخ ادبیات در نظر گرفتند و چنین بیان کردند که وقتی فرمهای رایج ادبیات آشنا بشوند و گونه ای خودکار شدگی درون آن رخ بدهد ادبیات با فاصله گرفتن از فرمهایی که کاملا آشنا و تکراری شده اند خود را دوباره نو می کند . نا آشنایی ویژگی ذاتی چیزها نیست بلکه نقطه ی مقابل آن چیزی است که آشنا و معمولی شده است این چنین بود که فرمالیست ها به زودی بر کارکرد تمهیدات تاکید کردند . به نظر آنها کارکرد تمهیدات به نسبت ویژگی های ذاتی دیگری که احتمالا در آثار ادبی مندرج هستند ارجحیت بیش تری دارد . نکته ی محوری نظریه ی کارکرد تفاوت است . وارثان فرمالیست ها یعنی ساختار گرایان پراگ بنیان کار خود را بر تفاوت بنا نهادند و استدلال کردند که متن ادبی ساختاری است متشکل از تفاوتها . گذشته از این زمینه ی خنثی ای که یک عنصر آشنایی زدا به آن نیاز دارد تا واقعا بتواند برجستگی خود را در آن بنمایاند به اندازه ی خود آن عنصر اهمیت دارد . برجسته سازی زمانی رخ می دهد که زمینه ای نیز وجود داشته باشد . پیش زمینه و پس زمینه - نا آشنا و آشنا – درون یک ساختار واحد عمل می کنند و در کنار یکدیگر جلوه های شاعرانه به وجود می آورند . در انتها متن ادبی از متون دیگر متمایز می شود زیرا ما آن را پیامی در نظرمی گیریم که در درجه ی نخست به سوی خودش – فرم خودش – جهت گیری شده است و نه به سوی

و نه به سوی جهان بیرون یا خوانندگان بالقوه اش . گرچه یک متن ادبی معمولا جهت گیری های دیگری نیز دارد – که ما را به نحوی از انحا به دنیای واقعی ارجاع می دهند – اما جهت گیری رو به سوی خود یا همان کارکرد شعری وجه غالب را دارد. . شهروز براری صیقلانی ، نظرات

کلیک کنید وبلاگ آموزش نویسندگی خلاق
 

   شهروز براری بازنشر ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﺴ 2-

ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻤﺮﻧ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ، ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ، ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻭ ﺭﻳﺰﻩﻛﺎﺭﻱﻫﺎﻱ ﺻﺤﻨﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ، ﺗﻮﺟﻪ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻲﺗﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ﺩﻳﺮ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻓﺮﻋﻲ ﻳﺎ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺍﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺁﺎﻫﻲ ﻻﺯﻡ

ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﺴ 2-

ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ                                           

ﺍﻟﻒ ـ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ

ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻤﺮﻧ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ، ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ، ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻭ ﺭﻳﺰﻩﻛﺎﺭﻱﻫﺎﻱ ﺻﺤﻨﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ، ﺗﻮﺟﻪ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻲﺗﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ﺩﻳﺮ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻓﺮﻋﻲ ﻳﺎ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺍﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺁﺎﻫﻲ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻲﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻳﺰﻩﻛﺎﺭﻱﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺯﺩ ، ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻋﻄﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻘﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ !

ﺲ ، ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮﺩﺍﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺬﺏ ﻛﻨﻨﺪ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ

ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮﺩ . ﻓﻘﻂ ﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ 77 – 76 ﻣﻲﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ . ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺿﺎ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺩﻗﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﻱ ﺑﺎ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺬﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ . ﻇﺎﻫﺮﺵ ﻫﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮﺩ . ﻬﺮﻩﺍﻱ ﺍﺧﻤﻮ ﻭ ﺮﻓﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺷﺴﺖ . ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺮﻙ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮ ﻣﻲﺩﺍﺩ . ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻲﻮﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﺷﺪﻩ ، ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﺩﺭﺳﻲ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ .

ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺳﺮ ﻛﻼﺱ ﺑﻪ ﺑﻪﻫﺎ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﺿﺎ ﺑﻲ ﻛﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻭﻗﺘﻲ ﻋﻠﺘﺶ ﺭﺍ ﺮﺳﻴﺪﻡ ، ﺍﺷﻚ ﺩﺭ ﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﻭ ﻔﺖ : ‏ ﺁﻗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩﺍﻧﺪ . ‏»

ﻧﺎﺳﺎﺯﺎﺭ / ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻳﺎﺩﺑﻮﺩ

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ، ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺎﻻ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺍﺧﻼﻗﻲ ﻭ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ‏( ﺭﺿﺎ ‏) ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺮ ﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ، ﻫﻢ ﺍﺯ ﻛﻤﺮﻧ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺬﺍﺑﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ .

ﺏ ـ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻠﻲﻧﺮ

ﻧﻮﻋﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻲﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺯﺍﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻣﻲﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺩﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺴﺘﻲ ﻭ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻧﺴﺒﻲ ﻛﻤﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻠﻲﻧﺮ ﻫﻴ ﻟﺬﺗﻲ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻤﻲﺁﻭﺭﺩ . ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ :

ﺍﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺎﺹ ، ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻛﻠﻲﻧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺒﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺟﺴﺘﻲ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻠﻲﻧﺮ

ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺭﻣﻀﺎﻥ ، ﻭﻗﺘﻲ ﺣﻤﻠﺔ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ، ﺁﺗﺶ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺭﻭﻱ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﻣﺎ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻗﻴﻖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﻑﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﺔ ﺳﻨﻴﻦ ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ . ﻋﺪﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﻩﺍﻱ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ .

ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻨﺮ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻭﻗﺘﻲ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﻳﺪﻡ ، ﺍﺯ ﺳﻨﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺮﻭﻫﺎﻥ ـ ﺳﺘﻮﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺮﻳﺪﻱ ـ ﺭﻓﺘﻢ . ﻨﺪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺪﻫﺪ ، ﻮﻥ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﻣﺎﺭ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ، ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﻧﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﻔﺖ : ‏ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﻭ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ، ﺍﺯ ﻴﺸﺮﻭﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲﻫﺎ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﻛﻨﻴﺪ . ‏» ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ …

ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﺳﺮﺍﻱ ﻋﺮﺍﻗﻲ

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﺎﻝ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺁﻫﻨ ﺗﻨﺪﻱ ﺩﺍﺭﺩ؛

ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺷﻮﺩ . ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺻﻔﺖﻫﺎ ، ﺗﺸﺒﻴﻪﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﻫﻴ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﻣﺜﻼً ﺍﺯ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻳﺎ ﻓﻀﺎﺳﺎﺯﻱ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .

ﻧﻮﻉ ﺭﺍﻭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ

ﺍﻟﻒ ـ ﺳﻬﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﺪ . ﻣﺜﺎﻝ :

ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ، ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻡ ، ﻮﻥ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ، ﺑﺎﺭﻧﺪﻲ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺧﻴﺲ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ .

ﺭﻭﺯﻱ ﻋﺪﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﺔ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ . ﻟﺬﺍ ﻣﻦ ﺻﻔﺤﺔ ﺁﻬﻲﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ؛ ﻭ ﻛﻔﺸﻬﺎﻱ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺬﺍﺷﺘﻢ . ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻔﺶ ﺑﻮﺷﻨﺪ ، ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﺬﺍﺭﻧﺪ ، ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ : ‏ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ؟ ‏»

ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ : ‏ ﺑﻠﻪ ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ، ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺤﺔ ﺁﻬﻲﻫﺎﺳﺖ . ‏»

ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺪﺩﺍً ﺑﺮﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ :

‏ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺳﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻋﻠﻲ ﻳﺎ … ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ . ‏»

ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﻱ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ / ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﻣﺎﻡ ‏( ﺭﻩ ‏) / ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻧﻈﺮﻱ

ﺏ ـ ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻳﺎ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺳﻌﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﻣﺜﺎﻝ :

ﺯﻧﺪﻲ ﺁﻗﺎ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺪﻲ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﻲ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ . ﻭﻗﺘﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻗﺸﺎﻥ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ، ﻣﻲﺩﻳﺪﻳﻢ ﺗﻮﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﻢ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ . ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺟﻠﻮﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻣﺘﺮ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭﺭﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﻼً ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻻﺑﻼﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .

ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻔﺘﻨﺪ : ‏ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻗﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪﻩﺍﻧﺪ . ‏»

ﻭﻗﺘﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﻱ ﺁﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺎﻱ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﺗﻮﻱ ﻧﻌﻠﺒﻜﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻜﺎﻥ ﺎﻱ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺎﻱ ﺑﺪﻫﻴﺪ . ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬﺍ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ .

ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ / ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻧﻈﺮﻱ

ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﻋﻤﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ

ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻔﺘﻪ ﺷﺪ ، ﻓﻘﻂ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺫﻫﻨﻴﺘﻲ ﻛﻠﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺲ ﺍﺯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺫﻫﻨﻴﺖ ، ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻋﻤﻠﻲ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲﺭﺳﺪ . ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺮﺳﺶﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮ ، ﺎﺳﺦﻫﺎﻱ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺩﺍﺩ .

ﺍﻟﻒ ـ ﺳﻮﻩ

.1 ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ؟

.2 ﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻘﻄﺔ ﻗﻮﺕ ﺁﻥ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟

• ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﻨﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻦ ، ﺑﻪ ﺮﺳﺶ ﺷﻤﺎﺭﻩ 2 ﺩﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﻮﺷﺪ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﻮﺕ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺮ ﺭﻧﺗﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭ ﺳﺎﺯﺩ .

ﺏ ـ ﺭﺍﻭﻱ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺲ ﺍﺯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺳﻮﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ، ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﺭﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﻧﻮﻉ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻔﺘﻪ ﺷﺪ ، ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ‏ ﺭﺍﻭﻱ ﺳﻬﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍ ‏» ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺍﺯ ‏ ﺭﺍﻭﻱ ﻧﺎﻇﺮ ﺭﻣﺎﺟﺮﺍ ‏» ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺮﺩﺍﺯﻱ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺭﻭﺣﻲ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺳﻬﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺫﻫﻨﻴﺖﻫﺎ ﻭ ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺭﻭﺣﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺮ ﺭﺍﻭﻱ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺷﺮﺡ ﺣﻮﺍﺩﺙ ، ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺭﻭﺣﻲ ﻭ ﻓﻜﺮﻱ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻜﺎﻭﻱ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭﻴﺮ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ .

ﺝ ـ ﻧﻮﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ، ﻛﻠﻲﻧﺮ ﻭ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻗﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﺭﺷﺘﺔ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ .

ﺍﺮ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﻧﺎﺩﺭ ﻭ ﺟﺬﺍﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﻳﺖ ، ﻧﻘﺶ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺭﺍ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻠﻲﻧﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ .

ﺍﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﺵ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ، ﻓﻀﺎﺳﺎﺯﻱﻫﺎﻱ ﻣﺎﻫﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺨﺎﻃﺐ ، ﺿﻌﻒ ‏ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻴﺮ ﺣﻮﺍﺩﺙ ‏» ﺭﺍ ﺑﻮﺷﺎﻧﺪ .

ﺩ ـ ﺁﻏﺎﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻨﺪ ﺭﻭﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ؛ ﺭﻭﺵﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﻧﺪﺓ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺨﺘﻲ ﻧﺴﺒﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﺪ ، ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺘﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ، ﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ، ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ .

ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻋﺒﺎﺭﺕﻫﺎﻱ ﻛﻠﻴﺸﻪﺍﻱ

ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺼﻤﻴﻢﻴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺮﻓﺘﻦ ، ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﻱ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ . ﺍﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﺩ ، ﺳﺒﺐ ﺗﻨﺒﻠﻲ ، ﺳﺴﺘﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺟﻬﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻲﺷﻮﺩ . ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻓﻌﻼً ﺍﺯ ﺑﺮﺧﻲ ﻋﺒﺎﺭﺕﻫﺎﻱ ﻛﻠﻴﺸﻪﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻌﺮﻭﻑ ‏ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﻛﺎﺭ ﺯﺩﻩ ﺷﻮﺩ ‏» ﻭ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ .

ﻋﺒﺎﺭﺕﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ :

.1 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ : ‏ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ‏» ﻳﺎ ‏ ﺳﺎﻝ 58 ﺑﻮﺩ …

.2 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺻﺤﻨﺔ ﺳﺎﻛﻦ ﻭ ﺳﺲ ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ : ‏ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺠﻴﺪ ﻟﺐ ﺷﻂ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ …

.3 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ : ‏ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺟﻨ ﺗﺤﻤﻴﻠﻲ …

.4 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻘﻄﻊ ﺳﻨﻲ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ : ‏ ﻛﻼﺱ ﺍﻭﻝ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﻲ ﺑﻮﺩﻡ …

.5 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻫﻮﺍ : ‏ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﻮﺍﻟﻲ ﺑﺮﻑ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ‏» ﻳﺎ ‏ ﻫﻮﺍ ﺍﺑﺮﻱ ﺑﻮﺩ ‏»

.6 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻘﺪﻣﻪ : ‏ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲﺩﻫﺪ . ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻲ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ …

.7 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺨﺘﺼﺮ : ‏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺭ ، ﻣﺪﻳﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﻙ ﺑﻮﺩﻡ . ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺟﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺪﺭﺳﻪ … ﻳﺎ ‏ ﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﻮﺩﻡ . ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ …

.8 ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ : ‏ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻛﺎﺷﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ‏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﺮﺍﻗﻲﻫﺎ ، ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ‏» ﻳﺎ ‏ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮﺩ . ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺿﺎ ﺑﻮﺩ …

.9 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﺗﻔﺎﻕ : ‏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1360 ﺩﺭ ﺷﻬﺪﺍﺩ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ …

.10 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ : ‏ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺮﺯ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻮﺩﻳﻢ . ‏»

.11 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻳﺎ ﺻﺤﻨﻪﺮﺩﺍﺯﻱ : ‏ ﺑﺎﺩﻱ ﺳﺮﺩ ﺯﻭﺯﻩﻛﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻨﺠﺮﻩ ﻛﻼﺱ ﻣﻲﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻮﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ‏»

.12 ‏ ﻳﺎﺩﺵ ﺑﺨﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ … ﻳﺎ ‏ ﻋﺠﺐ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ‏»

.13 ﻳﺎﺩﻡ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻛﻪ …

.14 ﻫﻴ ﻭﻗﺖ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ …

.15 ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ …

ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﺰﺍﺭﺵ

.1 ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻓﻘﻂ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﺓ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﻣﻲﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻳﺎ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻓﻜﺮﻱ ﺟﺬﺍﺏ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻄﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺰﺍﺭﺵ ، ﺷﺮﺡ ﺩﻳﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺧﺎﺹ ﺗﻮﺳﻂ ﺰﺍﺭﺷﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻲﺷﻮﺩ .

ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺩﺭ ﺰﺍﺭﺵ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ـ ﻫﺮ ﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﻣﻬﻤﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ـ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻳﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕﻫﺎﻱ ﻣﻬﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﻳﺮ ﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺛﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺰﺍﺭﺵ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ

ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﻣﺎﻩ ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ ﻋﺎﺯﻡ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﺸﻮﺭ ﺷﺪﻳﻢ . ﻫﻮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ … ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ . ﺳﺲ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ …

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﻴ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﻭﻱ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺻﺮﻓﺎً ﺰﺍﺭﺵ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﺪ ﺍﺳﺖ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ

ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ . ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺳﺨﺖ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﻚ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ . ﻫﻮﺍﻱ ﺷﻠﻤﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻔﻴﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻡ …

.2 ﻧﺜﺮ ﺰﺍﺭﺵ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﻭ ﺳﺎﺩﻲ ﻭ ﺑﻲﺗﻜﻠﻔﻲ ﻧﺜﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﺰﺍﺭﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﻌﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺴﺒﻲ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻜﻠﻒ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻜﺎﺗﻲ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ .

.3 ﺰﺍﺭﺵ ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺍﻗﻌﺮﺍﻳﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﻲ ، ﺍﺮ ﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻟﺮﺩﺍﺯﻱ ﺩﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩ ، ﺎﻫﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺫﻫﻨﻴﺖﻫﺎﻱ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩ؛ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺰﺍﺭﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺛﺒﺖ ﺩﻳﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﺰﺍﺭﺵ ﻧﻮﻳﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺫﻫﻨﻴﺎﺕ ، ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ .

ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺪﺱ

ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﺗﺶ ﺳﻨﻴﻦ ﺩﺷﻤﻦ ، ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪ ، ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﻧﻖ ﻫﻢ ﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻪﻴﺮ ﺷﺪ؛ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻭ ﺟﻨ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺯﻣﻨﺪﺎﻥ ﻭﺍﻩﺍﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ . ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺟﻨﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﺳﻌﺖ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻨﻫﺎﻱ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﺎ ﺟﻨﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻱ ﺩﺭﺱ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﻝ ﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺭﻭﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩ؛ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ . ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪﻫﺎ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻪ ﻛﺴﻲ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺪﻳﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ، ﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺲ ﻓﻘﻂ ﻗﻠﻢ ﻭ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺎﻳﺎﻩ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺯﻣﻨﺪﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﻴﺮﻱ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺯﻧﺪﻲ ﺩﺭ ﺟﻨ ، ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﻓﺮﻫﻨﻲ ﻋﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﺎﻥ ﺛﺒﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻬﻢ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ .

ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ

.1 ﺻﻤﻴﻤﺖ ﺯﺑﺎﻥ : ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻮﺭﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻨﺪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲﻮﻳﺪ : ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻬﻤﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﺘﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺭﻧﺞ ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﺪ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻲﻫﻴ ﺗﻜﻠﻔﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻮﻧﻪﺍﻱ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ، ﺑﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ :

ﺑﻴﺎﻥ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻧﺎﺭﺵ ، ﻋﻔﺖ ﻛﻼﻡ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﻗﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ .

ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﺔ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻱ ، ﺩﺭ ﺎﻳﺎﻥ ﻣﺒﺤﺚ ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ .

.2 ﻧﺜﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻲ : ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺲ ، ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻭ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﻮﻉ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺒﺮﺩ .

ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺯﺑﺎﻥ ﻔﺘﺎﺭﻱ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭﻱ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﺪ . ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ‏ ﺧﺎﻧﻪ ‏» ﻧﻨﻮﻳﺴﺪ ‏ ﺧﻮﻧﻪ ‏» ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ‏ ﺑﺮﻭﻳﻢ ‏» ﻧﻨﻮﻳﺴﺪ ‏ ﺑﺮﻳﻢ ‏» .

.3 ﺑﺮﺟﺴﺘﻲ ﺣﻮﺍﺩﺙ : ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻭﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻧﺎﺭﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﺮ ، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻭﺍﻗﻌﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻄﺮﺡ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭﻻً ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺛﺎﻧﻴﺎً ﺩﺭ ﺁﻥ ، ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻲ ﺯﻳﺮ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﻣﺮﻲ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﺜﻼً ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﺎﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺪ .

ﻛﺎﺭﺎﻩ 3

ﺍﺯ ﺩﻭ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺯﻳﺮ ، ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻳﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟

ﺍﻟﻒ : ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ، ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ، ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺸﺘﻢ .

ﺏ : ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ، ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻴﻔﻢ ﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ …

.4 ﻭﺍﻗﻊ ﺮﺍﻳﻲ : ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ، ﺧﻴﺎﻝ ﺮﺩﺍﺯﻱ ﻭ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﺮﺍﻳﻲ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺛﺮ ﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻢ ﻭ ﻛﺎﺳﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲﻛﻨﺪ .

ﺍﻳﻦ ﻭﻳﻲ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺫﻫﻨﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﻨﺪ ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻧﻨﻮﻳﺴﺪ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ .

ﻛﺎﺭﺎﻩ 4

ﺩﻭ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﻳﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻻﺕ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻩ ﺎﺳﺦ ﺩﻫﻴﺪ .

-1 ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ، ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ

ﺑﺎ ﺳﺮﺩﻱ ﺯﻭﺯﻩ ﻛﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻨﺠﺮﻩ ﻛﻼﺱ ﻣﻲﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻮﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺗﻖ ﺗﻖ ﻣﻘﻮﺍ ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻛﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ .

ﺮﺍﻍ ﻧﻔﺖ ﺳﻮﺯ ﻛﻼﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻮﻱ ﻧﻔﺖ ﻣﻲﺩﺍﺩ ، ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﺰ ﻭ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ ، ﻛﻨﺎﺭ ﺮﺍﻍ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺮﻡ ﻛﻨﺪ . ﺯﻫﺮﺍ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﻛﻼﺱ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻬﺮﺓ ﻏﻤﻴﻦ ﻭ ﺮﻓﺘﻪﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ : ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮﺩﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .

ﻔﺘﻢ : ‏ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻴﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﺮﺍﻍ ﺮﻡ ﺷﻮ . ‏» ﺯﻫﺮﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺮﺍﻍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .

ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ‏ ﻟﻴﻼﻱ ﻣﻦ ‏» ، ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﻣﺪﺭﺳﻪ

2 - ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻃﻼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻴﺰﻡ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﻃﻼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ .

ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻱ ﻛﻮﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﻴﺮﻣﺮﺩ ﻛﻮﻚ ﺍﻧﺪﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ . ﻴﺮﻣﺮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻔﺖ : ‏ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺟﺎﺩﻭﺮﻡ ﻭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﺘﺮﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭﻳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﻼ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ . ﺩﺭ ﺍﺯﺍﻱ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﺍً ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻔﺖ . ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻔﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﻏﻴﺒﺶ ﺯﺩ .

ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺪ ﺟﻮﺭﻱ ﻣﻲﺯﺩ . ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ . ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺭﻭﻳﺎ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ .…

ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻲ ﺁﺯﺍﺩ ، ﺍﺯﻛﺘﺎﺏ ‏ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﻱ ﺷﺎﻩ ﻣﻴﺪﺍﺱ ‏» ، ﻧﻮﺷﺘﺔ ﻻﺭﻳﻦ ﺭﻳﺪﺑﻨﻜﺲ

.1 ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟

.2 ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻳﻚ ﺫﻫﻦﺮﺍﻳﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ‏( ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮﺩﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ‏) ﻭ ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﻭﻡ ، ﻫﻢ ﺫﻫﻦﺮﺍﻳﻲ ﻭ ﻫﻢ ﺧﻴﺎﻝ ﺮﺩﺍﺯﻱ ، ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻴ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻴﺴﺖ؟

.5 ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ : ﺩﺭ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮ ، ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻳﻨﺪﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ .

.6 ﺭﻭﺍﻧﻲ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻲ : ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻓﻨﻮﻥ ﻧﺎﺭﺷﻲ ﻭ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﺵ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﻫﺪ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻮﻧﻪﺍﻱ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﻴﻔﺘﺪ . ﺍﻭ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﻴﺎﻧﺪﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢﺗﺮ ﻭ ﺍﺛﺮ ﺬﺍﺭﺗﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻨ ، ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﻴﻴﺪﻩ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻴﻴﺪﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻳﺎ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺷﻮﺩ .

.7 ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎ : ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﺮﻭﻉ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎﻱ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺎﺳﺦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ .

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﻤﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﺔ ﺎﻳﺎﻧﻲ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻋﻘﻼﻧﻲ ﺭﻫﺎ ﺳﺎﺯﺩ ، ﻣﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻫﻤﻨﻴﻦ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺑﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺲ ﺍﺯ ﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺍﺻﻠﻲ ، ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ .

.8 ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻮﺩﻥ : ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺍﺻﻠﻲ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ، ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻨﺪﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻓﺮﻋﻲ ﺩﻳﺮ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺪ

ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻭ ﻣﺄﺧﺬ

.1 ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ـ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻨﻲ

.2 ﺩﺭﺁﻣﺪﻱ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺬﺷﺘﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﺴﺘﺮﺓ ﺍﺩﺏ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻭ ﻓﺮﻫﻨ ﺟﺒﻬﻪ ـ ﻋﻠﻲﺭﺿﺎ ﻛﻤﺮﻱ

.3 ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻧﻮﻳﻦ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﺑﺎﻃﻨﻲ

.4 ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺗﻔﻜﺮ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﺑﺎﻃﻨﻲ

.5 ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺍﺩﺑﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻲ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﺑﺎﻃﻨﻲ

.6 ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ـ ﻛﻮﺭﺵ ﺻﻔﻮﻱ

.7 ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻌﺮ ـ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﺧﻮﺕ

.8 ﺩﺍﻧﺸﻨﺎﻣﺔ ﺍﺩﺏ ﺎﺭﺱ ـ ﺣﺴﻦ ﺍﻧﻮﺷﻪ

.9 ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻖﺷﻨﺎﺱ

.10 ﺟﻤﻠﻪ ﻭ ﺗﺤﻮﻝ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﺧﺴﺮﻭ ﻓﺮﺷﻴﺪ ﻭﺭﺩ

.11 ﻨﺞ ﻣﻘﺎﻟﺔ ﺗﺌﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ـ ﺮﻭﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ

http://www.rahianenoor.ir

ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺎﺭﺑﺮﺍﻥ

ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻈﺮ

ﻧﻈﺮ ﺍﺭﺳﺎﻝ 2 0 ﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻬ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ، 12 ﻣﺮﺩﺍﺩ 1388

ﺳﻼﻡ

ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ، ﻣﻤﻨﻮﻥ . 1

2 0 ﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻤﻌﻪ ، 14 ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ 1399

ﺧﻼﺻﻪ ﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﺕ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺲ 2

1 1 ﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻬﺪ ﺫﺍﺮ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ، 28 ﺑﻬﻤﻦ 1387

ﻣﻔ

این یک روایت حقیقی ست که بدلیل غیر معمول بودنش سبب میشود آنرا به واژه و واژه گان را به خط بکشم تا شاید بتوانم وظیفه ی اخلاقی خویش را برابر خطرات ،پنهان در کوههای جنگل پوش غرب گیلان و حوادث سانسور شده ای که کسی از ان اگاه نیست مطلع و به گوش شما برسانم .   

  نکته؛ بنده مراد نوری زاده فرزند عبدالله متولد سینزدهم فروردین 1348 سه کلاس سواد اکاور ، سبب عدم توانایی در نگارش صحیح مطالب مورد نظر میشود، از اینرو به فردی تواناتر و آشناتر رجوع نموده ام و تمامی روایت از بیان بنده و نگارش این جوان محترم صورت میگیرد. 

نمیدانم خب الان چی بگم من؟ کدوم یکیش رو تعریف کنم؟ خدا رحمتشان کند سه تا جوان دسته ی گل،.

آه ه ه ه اقای معلم الان بخدا تو رو میبینم انگار اونا جلوی چشمم میان .

 اونا البت ازت کوچیکتر بودن چون سرباز وظیفه بودن . شما .

باشه میرم سر اصل مطلب. خب الان چی بگم؟ آهان چرا عصبی میشی آقای معلم؟

 باشد. باشد. تو بپرس من جواب بدم. اینطوری بهتره اقای معلم. نه؟ 

_در پاسخ شوما که پرسیدی ماجرا چیه ، باید بگم مربوط ب حوادث پاییز زمستان پیرارساله

 » چی یعنی کی؟  

اهان خب پیرارسال میشه پیرارسال دیگه . اینکه معلومه . الان سال1498 نهنه. همونی ک خودت میگی دوروست تره. 1398. هستیم

چی چی شد؟ اها ماجرا رو میگی ؟ هیچی دیگه مردند دیگه. اخ اخ اخ. پر پر شدن 

  ، فقط هم سر شان پیدا شد. البت بگم بهت ک شوما عزیز ما باشی. اون موقع. پولیسه دکترا. میگفتش که کاره حیوان وحشیه. ک خب دوروست میگفت . چرا میخندی اقای معلم.؟ حرف خنده داری زدم مگه؟ چی؟ اها. همون ک خودت گفتی رو بنویس. 

من غولیط (غلط) گفتم ، منظورم از پولیس دوکتر ها. همینیه ک اقای معلم میگه . 

 چی؟

 کی صدای ما رو نمیشنوند؟ 

اهان حتما باید از دهانم در بیاد تا تو بینیوسی ؟ خو خودت بینیویس. . پراشکی داقونی. (پزشک قانونی) بازم ک میخندی اقای معلم ، باز چی رو غولیط گوفتم؟     

اون موقع ما گوفتیم نکنه کار خیرسی. پلنگی. چیزی ، جکی جانوری. اژدهایی. چیزی باشه ! که از اونور مرز. به کوههای جنگلی تالش. اومده. و بخاطر سرمای (هوا) از. ارتجاعات (ارتفاعات) اومده بیزیر (پایین) و داره ادمانه کوشتن دره ( و در حال کشتن انسان هاست ) 

اها اینطوری بهتره هااا. جانه خودت نه، نه ب جانه تنها پسرزاکم محمدرسوله من که تنها پسرمه من رو بوکوش ولی نخواه که فارسی گب بزنم. ( جان فرزندم بگذار با زبان محلی یعنی گویش گیلکی نقل کنم ماجرا را. زیرا برایم صحبت به زبان فارسی سخت و دشواره )  

 او زمات همته دانه ناراحتا بوستیم اما خو اماهان گوفتیم ک چیزه جدیدی نیه ، چووونکی هر چندی ایسال ایته ادمانا کوشتی باردی. خو معلوم بوهوسته اماهان اااآهوووو اهمه زیمات ایشتیباه کودندیبیم چونکه هون پراشکی داقونی اعلام بوکوته قتل عمده.

 چی؟ چی چی واسی؟ اهان چوون کی اوشان سر ایتع جیسمه بورنده ی تیز امرا واوه بوهوسته بو. خو خیرس ک خو امراه چاقو و داس و ساتور ناگاردانه جنگله دورون و. 

_______________________

بازنویس با برگردان به فارسی#

(اون زمان همه ی ما غمگین شدیم از مرگ اولین جوان . اما خب چیز جدیدی نبود چون هر چند سال یکبار چنین حوادثی در روستای ما رخ میداد. . و خرس ها کوه های تالش شخصی رو یا دام و احشام رو میکشتند و میبردند. اما معلوم شد اییییین همه سال داشتیم اشتباه فکر میکردیم . چون حکم پزشکی قانونی قتل عمد رو اعلام داشت. 

 آخه اثار بریدگی ها و قطع گردن از بدن با جسم تیز و شی بُرَنده ی دست ساز رو نشان میداد. خب مگه خرس های جنگل تالش با داس و تبر و یا چاقو ضامن دار میروند شکار؟. 

_____________________

اقای معلم عرض به حضورت که. اتفاقا من. هنوز عکس های اون سال رو دارم ، ایناهاش اینجاست ، البته. فقط. کله ی بریده شون. پیدا شده. بود. ، به هر حال ببخش که. تنه ندارن. ؤ پوست صورتشون هم کنده شده. ایناهاش ببین. اقای معلم. 

آااووو. اون چیسه؟ چی واسی تی رنگو روخسار واگاردسته اقایه موعلم؟ زهراااا. زهرااا. دوختر جااان. بودو. تی مارا دوخان.

______________________

ترجمه به فارسی 

   ( اه. آون چیه؟ واسه چی رنگ و رخسار چهره ات تغییر کرده اقای معلم ، ؟،، زهرا ، زهراا دخترم سریع مادرت را صدا کن ) 

____________________

  اقای موعلم حال به هم بوخورده. ه ه خانوووم ایته اب قند چا باوار مرا فادن می حالم خوش نیه زیاااد 

_____________________

ترجمه به فارسی ؛ 

اقای معلم حالش بد شده ، خانم یک لیوان اب قند درست کن بیار به منم بده ، چون حال منم خوش نیست زیاد .

___________________

فردا ساعت سه بعد ظهر

سلام من شهروز براری صیقلانی سی ساله ، معلم روستای جورتپه از دور افتاده ترین روستاهای کوهستانی گیلان که در شمال غربی استان و در پستوی هزار توی کوههای تالش ، مابین جنگل ها محصور مانده . هستم . 

 من زاده و بزرگ شده ی شهر رشتم . و برای انجام وظیفه ی معلمی و تدریس. در سالهای ابتدایی کاری. به این نقطه ی پرت و گمنام اعزام شدم . خود این روستا ، به هیچ وجه بافت متمرکزی ندارد و به دهکوره های مختلفی راه دارد که هیچ مدرک و سند مکتوب و مستندی از جمعیت آماری آنها در دسترس نیست.   

من دیروز بعد از دیدن عکس های افراد کشته شده طی این سالهای اخیر به عمق ماجرا پی بردم . و بی اختیار فشار خونم اوفت شدیدی داشت.   

من سر جمع. دوازده دانش آموز. کلاس پنجم ، هشت دانش آموز کلاس سوم. دو دانش آموز مقطع راهنمایی در کلاس هشتم ، و شش دانش آموز کلاس اولی دارم. و از طرف اموزش و پرورش ساختمان خوب و مجهزی برای این دانش آموزان مهیا شده . ولی خب متاسفانه به هیچ وجه انضباط و اهمیت حضور در کلاس برای ساکنین و دانش آموزانشان توجیح نگردیده. و من طی این دو ماه اخیر تنها نقش معلم را نداشته ام، بلکه ناظم مدیر ، فراش، دفتردار ، مشاور، و.و. را ایفا نموده ام ، اما آرزو به دلم ماند که قبل از ساعت هشت یک دانش آموز سر کلاس حاضر باشد. همواره حین تدریس ، شاهد عبور و مرور مشت کریم از درون فضای کلاس هستم ، زیرا بواسطه اینکه ساختمان مدرسه و کلاس درس دو درب در دو سمتش قرار دارد ، به عنوان راه میانبر توسط چوپانان ، اهالی ، بغال روستا ، و مشتریان بقالی استفاده میشود. و 

امروز حاج مهدی با سن پیر و پای مریض احوالش ، عصا به دست هشت بار عرض کلاس را لنگ لنگان و با خونسردی طی نمود تا به بقالی برود و یکبار قند بخرد ، یکبار مایع رخت شویی، یکبار هم اما از همه بدتر ، پیرزن شلوغ و کنجکاو روستاه ست. زیرا فرزندانش در تابستان گذشته برایش یگ گوشی تلفن همراه آورده اند ، و او به شدت از درک استفاده ی صحیح گوشی عاجز است. و بگونه ای خشمناک و غضب انگیز با گوشی رفتار میکند، انگار خیال میکند که گوشی با او دشمنی و پدر کشتگی دارد که همواره اپراتور میگوید ؛ عدم دسترسی به شبکه 

او امروز میخواست یک شارژ وارد سیم کارت اعتباریش کند. و بقال چون ایرانسل پنج تومنی فقط داشت ، به او بجای کارت شارژ رایتل. ایرانسل داده بود ، و باقیه قضایاا.

حتی اصرار داشت که حین وارد نمودن کد شارژ باید گوشی به شارژر وصل شود.

حالم ناخوش است. انگیزه ها در حال فرو پاشی و من در سقوطی بی صدا ، درون دره ای از ناباوری ها سقوط میکنم.

در اوج کسالت خنده ای نامحسوس از ذهنم در عبور است، زیرا لحظه ای که بقال و ربابه خانم را در پستوی مغازه اش ، گرفته بودند ، من مشغول تدریس درس راه زندگی و اخلاق بودم .  

من همواره طی دو ماه کوشیده ام که از تک تک دانش آموزانم یک انسان شریف و روشن فکر بسازم ، آن لحظه که برادران بسیج مسجد کوچک روستا از پشت سرم و فاصله ی کم عرض میز من تا تخته تابلو در رفت و آمد بودند ، من از حوادث ناآگاه مانده بودم ، و اصرار به دینداری و خداشناسی داشتم. لحظه ای از اینکه چنین عمیق بر تمامی دانش آموزان تاثیر گذار شده ام تعجب کردم. زیرا برای اولین بار همگی مثل مجسمه خیره به من و بی حرکت ، نفسهایشان حبس بود من از بیخبری اصل ماجرا ، بغلط میپنداشتم که از قدرت بیانم و مفاهیم سخننانم اینچنین همه را محسور و سحر انگیز به مجسمه تبدیل نموده ام، من در چهره ی انان رد پایی از تعجب را یافتم ، ولی حرفهایم هیچ عجیب نبودند، سپس به هم جهت بودن نگاه ها و خیره گی به سمت چپ در پشت سرم توجه کردم، دقیقا همگی همزمان چشمانشان درشت و دهانشان باز مانده بود، من پنج دقیقه ی کامل ساکتم ولی این بچه ها حتی پلک نزدند .چرا؟. لحظه ای که صدای بیسیم را شنیدم ، کمی به وقوع حوادث پی بردم.

چه عجیب که مسئول پایگاه بسیج برخلاف عرف روستا ، خودسر وارد کلاس نشد ، و بیرون ایستاد و اجازه خواست.

من هم به احترام سن بالا و ریش سفیدشان لحظه ی ورود برپا دادم. اما هیچکس برنخواست. چون مفهوم برپا از یادشان میرود وقتی که هر دقیقه هشت عابر از عرض کلاس و دقیقا جلوی تخته تابلو به بقالی بروند

نمیدانم ک ایا عکس العمل من به ماجرای ناموسی ان لحظه درست بود یا اشتباه ؟.

ولی ظاهرا من اخرین شخصی بودم که دریافته بودم ، شوهر ربابه خانم ، همسرش را در پشت یخچال ویترین دار بقالی با شخصی دگر حین ارتکاب جرم دیده و رفته بیصدا قفل را اورده و درب بقالی را بسته و از بیرون قفل زده. تا صدها متر دور تر رفته و بسیج روستا را اورده ،

من کاملا جهت زاویه ی دید دانش اموزان را وارونه کردم ، و خودم انتهای کلاس ایستادم و از همگی خواستم سمت من جهتشان را تغییر دهند تا چیز مهم و محرمانه ای را برایشان نقل کنم. چنان همگی مشتاق شنیدن رازی بودند که خودم حتی نمیدانستم ان راز چیست که قول فاش شدنش را به انان داده ام . من فقط با کلمات زمان خریدم تا متهمان یعنی ربابه خانم و شخص دیگر را دستبند زده از عرض کلاس ببرند و نگذارم ابرویشان بیش از این برود.  

در ان لحظات برای دانش اموزان از ماجرای هفت عجایب دنیا و مسایل فراماسونری و یا تئوری توطئه و یوفو های فضایی و برخورد از نوع سوم با ادم فضایی ها گفتم ، اینکه گزارشاتی از ربوده شدن انسان ها توسط موجودات فضایی موجوده . و اونا رو میبرند با خودشون به جای نامعلومی .

همگی برای پرسش سوالاتشان دست بلند کردند و من به کوچکترین شان که کلاس اولی است بنام سیده زینب اجازه پرسشش را دادم و گفتم خب از سیده زینب شروع میکنیم ، تا اروم و شمرده سوالش رو بپرسه .

(او که مشکل جمله بندی در تکلم دارد و متاسفانه هر جمله ی ساده ای را با دو واژه ی بی ربط به موضوع ، یعنی کلمات 1_بعد. 2_ دیگه. آغاز و پایان میدهد. مثلا اگر بخواهد بگوید ، پدرم آمد. میگوید؛بعد دیگه پدرمان دیگه بعد اومد دیگه بعد. یعنی حتی من شمرده ام یکبار برای اینکه بگوید مدادش نوک ندارد ، شش بار از واژگان. بعد دیگه. استفاده کرده است) .

. ا و هر چند کلمه به سر ، بسختی اب دهانش را قورت میدهد و با چشمان درشتش زول زده به من و تلاش میکند منظورش را برساند من به او یاد اور میشوم که آرامشش را حفظ کند چون من حتی اگر نیاز باشد تا غروب می ایستم تا او بتواند سوالش را کامل مطرح کند. 

و او گفت؛

_ بعد دیگه اجازه آقامعلم بعد یه سوال بپرسیم؟ 

گفتم خب بپرس دیگه

او پرسید؛  

_الان. بعد دیگه اینا رو شما میگید ، بعد دیگه که الان گفتید ، بعد یعنی دیگه اونا رو میبرن بعد با خودشون دیگه ؟، بعد دیگه بردنشون کجا؟

گفتم ؛ خب شاید ببرند توی سفینه هاشون و آزمایشات پزشکی کنند 

او گفت؛ دیگه بعد دیگه نه اقای معلم غلطه. ما میدونیم دیگه بعد الان میبرنشون پاسگاه دیگه و بعد دیگه . ، بعد دیگه بعد حتما ، بعد اقا اسدالله، دیگه ربابه خانوم رو بعد دیگه باید حتما بعد طلاق میده

و من بی اعتنا ولی شوکه از تیز هوشی او ، گفتم خب نفر بعدی سوالش رو بپرسه 

ولی دیگر کسی سوال نداشت 

گفتم الان همه تون دست بلند کرده بودید تا سوال بپرسید که. چی شد پس؟.

انها گفتند که همگی شان همین سوال مشترک را داشتند

آن روز

و همگی با ذوق سوی خانه رفتند تا خبر ناموسی جدید را روایت کنند

دوروز بعد.

من همچنان با درک حقیقت پنهان پشت هاله ای از ابهام ، درگیر مانده ام. نمیتوانم درک کنم. خب خرس که از چاقو استفاده نمیکند بقول مراد نوری . 

تنها گمانه زنی های من ، به دو سه مورد مسخره و غیر منطقی خلاصه میشود. شاید یک متهم فراری و جنگل نشین ، که مشکل روانی دارد ، چنین کاری نموده ، اما نه! چون مراد نوری زاده. گفت که از قدیم ها چنین حوادثی رایج بوده که هر چند سال به سر یک شخص غیب شود و فقط سرش پیدا شود .  

خب این همه سال در اینجا زندگی کرده اند و همواره پنداشته اند که کار خرس است. ولی اینبار چون فرد مفتول یک سرباز وظیفه بوده، بلطف پایگاه بسیج و یافتن سرش و انتقال به مرکز استان، یعنی رشت، چنین کشف مهمی صورت گرفته که اثار بریدگی شی تیز و دست ساز بروی مهره ی گردنش و تیکه های بریده ی شده ی صورتش تشخیص و توسط پلیس جنایی و پزشکی قانونی تهران تایید هم گشته. خب من فردی هستم که همواره به واقع بینی شهره بوده ام. این فرضیه های بچه گانه ی یوفو و یا ادم خواران وحشی و یا. ادمهای پنهان انسوی کوه در دل جنگل، برایم باور کردنی نیست. این روزها همه جا تمدن و بشر با اگاهی کامل و هوشیاری بسیار حضور چشمگیر دارند ، چگونه چیزی مرموز و اینقدر عجیب از قلم افتاده؟ چرا پس در جستجوی یکماهه ی منطقه توسط ارتش و بلطف سپاه ان موجود کشف نشد؟ چونکه بی شک چنین فرضیه ای دروغ است.

از کجا معلوم کار یکی از خانواده های ساکن دهکوره های دوردست نباشد؟    

روز موعود 

اواخر آذر ماه رسید ، ولی برف نیومد مشت مراد میگفت که بی سابقه ست که آذر ماه برف نیومده باشه اینجا . . اگه برف بیاد از سرمای هوا گرفته میشه     

امروز سؤمین روز هست که تمام رؤستا بسیج شدن ، تا شآید بتونن ردی از سید زینب پیدا کنن . من که از اضطراب دارم درون دره ای از ناباوری ها فرؤ میپاشم

   رؤز قبل از غیب شدنش توی کلآس سیده زینب برآی خواندن انشإ ٕ داوطلب شد و اومد جلوی تخت تابلو تا انشإ خودشو بخونه . من هم طبق معمول ؤاسه اینکه سبب اضطراب سیده زینب نشم اومدم انتهای کلاس و سر نیمکت سیده زینب نشستم .           

آون در عین تعجب و حیرت شروع کرد به خواندن آنشا ٕ بی انکه حتی کوچکترین لکنتی داشته باشه. خیلی روان و شکیل واژگان را بیان میکرد و سبب خوشحالی من شد چون این اولین باری بود که اون بدون لکنت مطلبی رو میخوند ‌ من اون لحظات سرم درد شدیدی میکرد و گیج میرفت و چشمام گنگ و مبهم میدید .    

 همه چیز رو تار و پشت هاله ای از غبار و مه الود میدیدم . یادم نمیاد که چطور کلاس گذشت و عقربه ها به ساعت پنج عصر رسید ، من با صدای کوکب خانم به خودم اومدم که اومده با زنبیل خودش توی کلاس و ازم میپرسید که پس چرا بقالی بسته ست ؟ من گفتم که نمیدونم ، شاید چون جمعه ست .   

کوکب خانم گفت ؛ خب پس چرا مدرسه بازه .  

و من یهو عمئقا به فکر فرو رفتم که چرا کلاس مدرسه بازه?   

  من ناگهان به فکر فرو رفتم و به یاد آوردم که در روز قبل سید زینب امده بود و آنشاخوانده بود انهم بی لکنت زبان و روان . من لحظه تامل و مکث نمودم ، تا در افکارم تجدید نظر کنم و درست را از نادرست تمیز دهم . زیرا به باورم دچار توهمات و اوهام عجیبی گردیده ام و کمی گیج و گنگ هستم گویی که مسخ و جادو شده باشم ‌ 

چشمانم تار میبیند و گوشهایم مدام صداهای موهوم و زمزمه وار میشنود من به کمک نیاز دارم شاید تاثیرات زندگی در ارتفاعات و تفاوت فشار هوا است که برؤی سلامتی ام تاثیر گذاشته . 

بسوی خانه رؤانه شدم ، مسیر زیر پاه‍ایم طی نمیشد و انگار کش آمده بود هرچه میرفتم باز نمیرسیدم ، کنار چشمه ی آب ایستادم و به صخره تکیه زدم چشمانم آب چشمه را به سرخی خون میدید برای لحظاتی چشمآنم را بستم و چند بار صلوات فرستادم و سوره های چهار قول را خواندم ، چشمآنم را گشودم مه غلیظی تمام فضای دهکده را تصرف نمؤده بود ، حتی به س۹تی میشد تا دو متر ی مسیر روبرو را دید . به اب چشمه نگآه کردم و از اب زلالش چند جرعه نوشیدم . صدای جوشش اب چشمه بیش از حد معمول برایم بلند بگوش میرسید ، به پشت سر نگاه کردم ، جز ٔ مه ه‍یچ چیز دیده نمیشد ، هوا به تاریکی میرفت ، به مسیرم در سر بالایی ادامه دادم و یک چؤب دستی نیز مهیا نمودم ، به یکباره حس عجیبی وجودم را فراگرفت ، و خیال کردم صدای جوشش اب چشمه همراهم می آئد، زیرا پیوسته بگوش میرسید . به بلندی انکه گویی در یک وجبی ان ایستاده باشم . با خودم کمی ۴ر قر زدم و عاقبت به خانه رسیدم . 

شب هنگام خوآب به کارهایی که صبح اینده میبایست آنجام میدادم و دروس مرتبط با هر رده ی تحصیلی می اندیشیدم ، که به یکباره متوجه حقیقت عجیبی شدم ، زیرا سیده زینب که کلاس اول ابتدایی است و تازه ۰رف الفبا را نیز ده درصد اموخته و فردا تازه به حرف دال و ذال خواهیم رسید ، پس چطور او انشا نوشت و انشا خواند ؟ انهم بی لوکنت و روان؟   

خدای من ، خیالاتی شدم . بخاطر کمبود اکسیژن در ارتفاعات بالاست . و مغزم دچار توهمات کذایی گشته .     

ساعت هفت و سی دقیقه از خانه به سوی مدرسه راهی شدم که در سرمای صبحگاه و مه غلیظ تؤجه ام به نکته ی عجیبی جلب شد , کلآغ ها از نوک درختان توسکا مرتب و بی وقفه قار قار میکردند ، گویی اتفاقی در پیشروست ، امروز صبح صدای هیچ بلبل و یا قناری ای بگوش نمیرسد که هیچ حتی گنجشکها نیز ناپدید شده اند . شب گذشته تا سپیده دم صدای مرغ حق بگوش میرسید و اکنون قطرات خون روی زمین ریخته است البته نه سه قطره خون ، بلکه سیصد قطره خون و جالب تر از همه آین است که خون پیش پایم نریخته بلکه پشت سرم و رد پای من آست که با خون همراهی میکند ، گویی که خون در تعقیب من است . چه جمله ئ عجیبی سر صبحی از خودم در کردم ً شنبه ی مشکوک .   

  پیش میرفتم و صدای یورتمه رفتن اسبی به گوشم طنین انداخت ، از روبرو می آمد و صدای یورتمه رفتنش بیش از حد معمول بلند بود زیرا خب کوهستان است و معمولا صداها میپیچند و اکو دارند ، این روستا و این حوالی هرگز اسبی ندیده ام ، چه خوب که یک اسب در مسیر باریک روبرو سمتم می اید 

لحظاتی بعدصدای قدم هایش قطع شد _ و به یکباره دل مه غلیط در پیشرو شکافته شد و اسبی قوی هیکل و یال بلند و حریر ؤار از ان پدیدار گشت و با شکل خطرناکی از کنارم گذشت ، روی اسب یک فرد شنل پوش با ظاهری کریع و دندان های نیش بیش از حد بلند همچون گربه سانان و چشمان عمودی سیاه بدونه سفیدی نآی چشم نشسته بود و سید زینب نیز کنارش از سوار کاری لذت میبرد . عجب فامیل زشتی داره این طفل معصوم . هرچند شاید ماسک زده بوده 

 به مسیرم خواستم ادامه بدم که یک قطره خون برؤی دستم چکید بالای سرم جز اسمان آبری هیچ نبؤد سپس دریافتم که خون از بینی خودم چکیده . و ظآهرا تمام مسیر نیز خون خودم بوده که بر سطح زمین میریخته . عجیب است من هرگز خون دمآغ نمیشدم . دیگر لازم شد که به حکیم ده‍ستان پایین مرزی مراجعه کنم تا بفهمم دوای دردم چیست . کمی ذهنم مشغول سیده زینب است ، زیرا دقیقا برخلاف مسیر مدرسه مشغول سوار کاری بود و امید وارم زود از همین مسیر برگردد و به کلاس بپیوندد ‌ سیده زینب خیلی خوشحال بنظر میرسید و شؤقدر نگاه‍ش موج میزد ، و نگآهش برای لحظه ای هرچند کوتاه به نگاهم گره خورد ، من متعجبم زیرا حالا که بیشتر می اندیشم به یاد میاورم که ان اسب سفید هیچ زین و رکابی نداشت هیچ افساری نداشت و حتی سوآر کار به یال بلند اسب چنگ زده بود و مئ تاخت ، خیلی خطرناک است یادم باشد دلیل گذاشتن ان ماسک بیش از حد کریع و زشت را از سوار کار بپرسم .     

 آن روز سیده زینب غایب بود و در دو روز بعدی نیز غیبت داشت و من نگرانش شدم و از دهان اهالی روستا خبر های باور ناکردنی ای شنیدم مبنی بر اینکه زینب گم شده است ‌ 

روز چهارم کلاس درس از محوریت تدریس و اموزش به جلسه ای برای یافتن رد پایی از زینب تغییر کاربری داد 

همه امده بودند و کسی مدام پشت مادر زینب را ماساژ میداد تا از شدت ه‍ق هق غش نکند ، دیگری اب قند میریخت و پخش میکرد ، دیگری دم گوش کوکب خانم پچ پچ میکرد و مرا با چشم اشاره میداد . کلاس تبدیل به مجلس نه شده بود که کتخدا علیشیر عصایش را به زمین کوبید سه مرتبه و گفت  

؛ ♪ نه ها بیرون برن . 

کمی بعد حین خروج لنگ لنگان پیرزن های اخرین از کلاس ، کوکب خانم نمیدانم چرا به من گفت؛ 

_♪ اقای موعلم شما هم تشریف بیارید بیرون

در حالیکه کتخدا گفته بود فقط نه ها بروند بیرون . و خب منم که زن نیستم. 

 . 

ما به حرفهای کتخدا گوش دادیم و قرار شد به پرسش های حآجی منصف جؤاب بدیم تا بلکه با شمع کارگآییش ردی از سیده زینب پیدا کنیم ً    

 حاجی پرسید؛ آقای معلم ، شما یادتون هست که شنبه بعد از تعطیلی کلاس درس سیده زینب با کدوم یک از هم کلاسی هاش همقدم بود؟ 

♪منم که کمی هول شده بودم گفتم؛ بله، یعنی نخیر 

۰حاجی نگاه تلخی گرد و گفت؛ یعنی چی اخه؟ بالاخره‍ اره یا بله؟ یعنی نخیر یاکه بخیر؟ اه منم گیج کردی اقاجآااان با این جواب دادنت . 

__اخه شنبه اصلا کلاس نیومد 

ادامه دارد.

در ادامه میخوانیم ؛     

که اسب سوارکار و بلعکس یعنی سوارکار اسب بود، عجببببب!،،،، بعد توقع دارید که این چرندیات رو باور کنیم ما؟   

معلم با در ماندگی و ناباوری دستانش را سمت پیرزن دراز میکند و میگوید که خب تو بهشون بگو ، د بگو دیگه جرا معطلی؟ پیرزن که پشتش به اوست در چشم بر هم زدنی محو و بخار شده و جز مشتی تکه پارچه ی مندرس و کهنه باقی نمی ماند ،و معلم در میابد که ظاهرا همگی در صحت و سلامت عقل او شک دارند و او را به دیده ی یک مجنون و عصیان زده میبینند که سرخود با گوشه ی کنج کلاس و زاویه ی فرسوده و نمور در ضلع سوم کلاس حرف میزند بی آنکه کسی آنجا حضور داشته باشد .   

و